Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Σε χρόνο άχρονο











Σε χρόνο άχρονο



Ο χρόνος.Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τον χρόνο.




Μια κόντρα διαχρονική.




Αυτός προσπαθούσε να σβήσει και εγώ προσπαθούσα να φυλάξω.




Η γραφή,ο τρόπος να θυμάμαι τη γεύση σου,την αφή σου,τη φωνή σου και το βλέμμα σου.




Ακόμα και όταν καθόσουν και αγνάντευες τη θάλασσα μας,ακόμα και τότε έγραφα για να θυμάμαι το χρώμα των μαλλιών σου που άλλαζε χρώμα καθώς έδυε ο ήλιος.




Εκέινος προσπαθούσε να τρέξει και εγώ καθόμουν ακίνητη.




Εκείνος προσπαθούσε να σταθεί και εγώ ήθελα να φύγω.




Φυγή.Αυτό είναι.Κρυβόμαστε πίσω από μια κλεψύδρα.Χανόμαστε και περιμένουμε να συμπέσουμε.




Γιατι;Με τι;




Τόσα ρολόγια,τόσα χρονόμετρα για να'χουμε κάτι να μας οδηγεί.




Ποτέ δεν το κατάλαβα το νοημα.Όλοι μας είμαστε και από ένα διαφορετικό ρολοί.




Πότε πάμε μπροστά,πότε σταματάμε,πότε δουλεύουμε με τον ήλιο και πότε με μπαταρίες.




Ο χρόνος.Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τον χρόνο.




Ούτε τότε που ήθελα να ζωγραφίζω βουνά και σπίτια και πριγκίπισσες και πάντα ήλιους...πολλούς ήλιους.




''Ο χρόνος είναι γιατρός'',''Πώς πέρασε ο καιρός'' ακούμε.




Αλλαγή συνταγής.Ανίατες ασθένειες και ο χρόνος παρήγορος,όχι λυτρωτικός.




Αργά,γρήγορα,αργά....σιωπή....




Πάντα,ποτέ,πάντα...μια πλάνη.




Μη μιλάς.




Οι άνθρωποι όταν είναι νέοι κοιτούν χαμηλά καθώς περπατούν και ο χρόνος ανυψώνει το βλέμμα τους ώσπου να αντικρίσουν τον ουρανό.




Ο χρόνος.Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τον χρόνο.




Ο χρόνος παλεύει τη μνήμη.Κι όμως θυμάμαι τον τρόπο που σφυρίζαμε σαν παιδιά.




Κι όμως θυμάμαι πώς γλυκαίνει το βλέμμα όταν ερωτεύεται τον χτύπο της καρδιάς.




Κι όμως θυμάμαι τον φόβο και τις γκρι μέρες.Αντιστέκεσαι θες να πεις;




Ζω είπα και απλά συνέχισα να ζωγραφίζω ήλιους...πολλούς ήλιους.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου