Τώρα πια.

Τώρα πια.

Τώρα πια φοράω ανδρικά παπούτσια

και φαρδιά ρούχα

ίσως επειδή θέλω να ζει άνετα η γυναίκα που έχω στην ψυχή μου

ίσως επειδή κάνω ένα βήμα και μετά σκέφτομαι

Σήμερα περπάτησα ντυμένη στα μπλε πετρόλ

σε γειτονιές κακόφημες τη νύχτα

παραμυθένιες το πρωί.

Και κάθησα σε ενα πεζούλι,αδιάφορος αυτή τη φορά χαζεύοντας τους περάστικους που κουβαλούσαν βιαστικοί τη μαγεία τους.

Γύρισα και σήμερα την ταινία μικρού μήκους,διαλέγωντας τη μουσική που συνοδεύει τους παλμούς μου

χάθηκε το βλέμμα στο γκρι της πόλης

βρέθηκε ανταπόκριση από τους ατημέλητα βαμμένους τοιχους

Τώρα πια τα ρούχα μου μυρίζουν καπνό και ας μην καπνίζω

η μόνη μου κληρονομιά από τα άσκοπα μου βράδια.

Τώρα πια οδήγω εγώ.Και ας μένει άδειο το πάρκινγκ αριστερά της πυλώτης του σπιτιού μου

Παίρνω ταξί,λεωφορείο,τρένο,μετρό...δεν οδηγώ.

Η μέρα γίνεται κόκκινη όταν γυρνάς αργά στο άδειο σπίτι και παρολαυτά έχεις κάποιον να μιλήσεις γι'αυτή.

Οι στιγμές.Γι'αυτες δουλεύουμε οι άνθρωποι με μανία.

Δουλέυουμε με μανία.

Ζούμε με μέτρο.

Αγαπάμε ελάχιστα.

Το μέσα μας είναι διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών και χωράει τα απαραίτητα...απαραίτητα...απαραίτητη...περιττή.

Σκέφτομαι για ώρα τις λέξεις.Aδειάζω τις τσέπες από τα περιττά και τη ζωή απ'τα απαραίτητα.

Τα λεωφορεία σέρνονται στην άσφαλτο,οι άνθρωποι σέρνονται στα πεζοδρόμια

και οι σκέψεις τους τρέχουν.

''Πάντα να γυρνάς εκεί που ένοιωσες τελευταία φορά πιο ασφαλής,πιο χαμογελαστή,πιο παιδί'' ακούστηκε από κάποιον άνεργο φιλόσοφο του ολοήμερου καφέ.

Τώρα πια είμαι μεγάλη σκέφτηκα και μουρμούρισα ''και το χοντρο μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι στον χορό των μπιζελιών''.

Επιτάχυνα.Έφτασα σε ένα νησί κοντά σε έναν κόκκινο ήλιο και σε ένα πράσινο νερό και άρχισα να παίζω με την άμμο.Χαμογέλασα. Είμαι ασφαλής.Γύρισα.

Ο πολύχρωμος ήχος με άφησε πάλι εκτεθημένο και ο μελής ήλιος ερωτευμένο

Τώρα πια.