Υπερωρίες

Η μητέρα μου ακόμα πιστεύει οτι η δουλειά που θα μου ταίριαζε είναι τραγουδίστρια και όχι λόγω της υπέροχης φωνής μου αλλά επειδή από τότε που γεννήθηκα προσπαθούσα να μείνω ξύπνια τη νύχτα.Όταν ήμουν μωρό πιπιλούσα το δάχτυλο μου και χάζευα ήσυχη οτιδήποτε γύρω μου.Λίγο πιο μετά επειδή πίστευα ότι εκπληκτικά πράγματα συμβαίνουν τις νύχτες έμενα ξύπνια και περίμενα να ζωντανέψουν τα παιχνίδια μου ή να πιάσω στα πράσα τον Άγιο Βασίλη.Όταν ήμουν παιδί με έβαζαν για ύπνο και μετά από λίγο σηκωνόμουν και άρχιζα να ζωγραφίζω ακούγωντας μουσική και γενικότερα τις περισσότερες νύχτες της ζωής μου τις θυμάμαι ξύπνια μέχρι λίγο πριν ξημερώσει.Ακόμα και τη χρονιά που διάβαζα για να περάσω στη σχολή μου,οι ώρες διαβάσματος τη νύχτα έκανε την επιθυμία μου πραγματικότητα.Θα έλεγα λοιπόν ότι η νύχτα με εμπνέει.Τόση ησυχία γύρω μου και τόση ένταση μέσα μου.Καταιγισμός σκέψεων που θα έκανα ζωγραφιές,ποήματα,κείμενα,κλάματα,σουρωμένα χείλη και γόνατα μαζεμένα στο στήθος,χαμόγελα και αναστεναγμούς,μεθύσια,γράμματα που ίσως ποτέ να μην έχουν παραλήπτη,φωτογραφίες.Σημαντικά τα βράδια και όμορφοι οι άνθρωποι που ξυπνάνε μαζί σου τα πρωινά.Πολλά βράδια έμενα ξύπνια και χάζευα ώρες τα σχέδια και τα χρώματα που χόρευαν στην οθόνη του υπολογιστή μου, καθώς άκουγα άπειρες ώρες μουσική στα windows media player.'Αλλα βράδια πάλι χάζευα τις διαφημίσεις της Telemarketing και σκεφτόμουν πόσα απ'αυτά που διαφημίζονταν και πώς θα μπορούσαν να αλλάξουν,να βελτιώσουν τη ζωή μου μέχρι να με πάρει ο ύπνος με το τηλεκοντρόλ στο χέρι.Βράδια έρωτα,βράδια που τα σώματα γίνονταν ένα.Βράδια που πήγαινα κόντρα στη συνήθειά μου να μένω ξάγρυπνη και κοιμόμουν από νωρίς μέσα σε μια αγκαλιά.Βράδια που το έσκαγα κρυφά απ'το σπίτι για να αισθανθώ ανεξάρτητη ή για να μπορέσω βουλιάζοντας σε ''ξένα'' σκεπάσματα να κλέψω τις μυρωδιές και να τις πάρω φεύγοντας το πρωί.Βράδια που μοιραζόμουν οικογενειακό παγωτό και που έπαιζα μαξιλαροπόλεμο.Και άλλα πάλι που γελόυσα υστερικά κρατώντας ένα ποτό στο χέρι αραγμένη με παρέα μπροστά στη θάλασσα.Βράδια ξαπλωμένη ανάσκελα σε παραλίες με τα χέρια ανοιχτά έτοιμη να αγκαλιάσω όσα αστέρια βλέπαμε να πέφτουν.Βράδια που αισθανόμουν απόλυτα ευτυχισμένη  και γεμάτη,ολόκληρη και άλλα πάλι που ένιωθα πιο άδεια και απ'τα ποτήρια νερού στα ντουλάπια της κουζίνας.Νύχτες που έσπαγα και νύχτες που κολλούσα.Νύχτες που έραβα και ξήλωνα.Και άλλες πάλι που ντυνόμουν σαν να είχα να πάω κάπου και έβγαινα να πάρω τον αέρα μου και που κατέληγα σε ότι σκεφτόμουν περισσότερο.Πόσες φορές χτύπησα κουδούνια στη μέση της νύχτας;Πόσες φορές πήρα τηλέφωνα; Πόσες φορές σώπασα; Χάνω το μέτρημα.
Ο παππούς μου μας λέει συχνά ότι δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος άνθρωπος απ'τον άνθρωπο που σκέφτεται τις νύχτες και είναι ήρεμος για τον εαυτό του,που δε νιώθει τύψεις.Και από την πρώτη φόρα που τον θυμάμαι να το είπε κάθε βράδυ επαλήθευα με ατελείωτες σκέψεις τις επιλογές που έκανα τη μέρα κάνοντας την εξής ερώτηση : ''Είσαι πραγματικά ευτυχισμένη με ότι έχεις επιλέξει''; Πόσα βράδια περίμενα να έρθει το πρωί για να αλλάξω κάτι!Πολλά σίγουρα.''Ξεροκέφαλο και ανιδιοτελές άτομο'' μούγκριζε η μάνα μου μέσα απ' τα δόντια της κάθε φορά που έκανα το δικό μου.
Οι νύχτες της ζωής μου είναι το βασίλειο μου.Οι νύχτες ακόμα και λίγο πριν κλείσουμε τα μάτια μας είναι απολογισμός.Τα βήματα που κάνουμε πότε πατώντας σταθερά και με τα δυο πόδια,πότε κάνοντας κουτσό στηριζόμενοι στο ένα μόνο και πότε γονατίζοντας.Και πάντα υπάρχει ένα πρωί για να σηκωθούμε ξανά όρθιοι ή για να κάνουμε το επόμενο βήμα είτε μεγάλο είτε μικρό.Ίσως αυτό είναι ζωή.Λοιπόν; Είστε πραγματικά ευτυχισμένοι με ότι έχετε επιλέξει;