Η Ζωή

Η Ζωή

Σήμερα ζωγράφισα στο θωλό το τζάμι μια καρδιά να κάνει παρέα στη δική μου



Πάντα ήθελα μια καρδιά να ακούει τη δική μου σιωπηλά


Και κάθε ανάσα μου στο τζάμι της έδινε ζωή και ας ήταν μια καρδιά φανταστική


κι ας ήταν δημιούργημα του μοναχικού χεριού μου


Με ακολουθούσε σαν τρελή ακόμα και όταν κλεινόμουν στο χρυσό κλουβί μου


για να αποφύγω τις ζαβολιές της ζωής


Και ήταν πάντοτε εκεί στο τζάμι καρφωμένη


είτε στην μπαλκονόπορτα του μπεζ καθιστικού


είτε στο τζάμι του αργόσυρτου του λεωφορείου του παλιού


που διένυε τις αποστάσεις της ζωής


Και πια φοράω και γυαλιά για να μπορώ να έχω μια καρδία καθώς θα μεγαλώνω


ακόμα και στο δρόμο που γίνεται πολύ πλατύς όταν σε βλέπει μόνο


Μα όταν γυρνάω το βλέμμα απ' το γυαλί και την ανάσα παίρνω


εκείνη χάνεται ξανά και τότε μόνη μένω


και κλέινω τα αυτιά μου να μην ακούω τα γέλια της ζωής


Και τότε κοιτάω χαμηλά


και κάνω όνειρα που τρέχουν με το βήμα


εγώ τρέχω να πιάσω αυτά και αυτά εμένα


κηνυγητό περαστικού που αναζητά τα τρένα


της ζωής


Χάνομαι στο τικ τακ του ρολογιου


και αναρωτιέμαι γιατί με την αγάπη είναι δύσκολο να κλείσεις ραντεβού


να μη σε στήσει


να μη σου λείψει


να μην εκλείψει απ'τις στιγμές


της ζωής


Και σε όλους μας υπάρχει πού και πού μια φωνή


που ψιθυρίζει και είναι σιγάνη


και σου θυμίζει το βράδυ πριν να κοιμηθείς
ροζ και κόκκινο και άσπρο να βάφεις όταν μόνος νοιώθεις τα ρόδα



της ζωής.