JUST KI(LL)ING ME!!

''I want to,I want be someone else or I''ll explode'' Radiohead



Δεν πάει άλλο!Δε δίνω δεκάρα που λέει ο λόγος για το αν βγάζουν νόημα όλα όσα γράφω.Είναι από τις στιγμές που θες να γκρινιάξεις και γκρινιάζεις(όλοι το έχουμε ζήσει αυτό,οπότε δείξτε κατανόηση)

Αρχίζω...

Δε φτάνει που αισθάνεσαι γενικότερα ότι κάποιος έχει ανοίξει διάπλατα την παλάμη του και σε έχει μουτζώσει με όλη του τη μαεστρία και την κακή καρδιά,διότι όλα σου πάνε κακά,στραβά και ανάποδα έρχονται και ορισμένες ''σταγόνες'' που ξεχειλίζουν το ποτήρι από το πουθενά και θες απλά να κάτσεις στη μέση του δρόμου και να βάλεις τα κλάματα ή πιο απλά να γίνεις κάποιος άλλος για ένα διάστημα...μπορεί μεγάλο,μπορεί και μικρό.

Ξύπνησα λοιπόν ένα πρωί(από τα πολλά) και είπα ''Αρκετα,συμμορφώσου!'' και έβαλα την μπέρτα μου (τι ώραια λέξη)  για να ξεκινήσω μια δράση αλλιώτικη,χωρίς λάθη που θα με βγάλει απ' όλα τα αδιέξοδα.Βούρτσιζα τα δόντια μου και κοιτούσα στον καθρέφτη του μπάνιου την αποφασιστικότητα στην έκφραση μου(όσο αποφασιστικος μπορεί να 'ναι κάποιος ενώ βουρτσίζει τα δόντια του).Βγήκα στον δρόμο(όχι μόνο με την μπέρτα) και με μεγάλα βήματα έφτασα στη στάση του λεωφορείου.Περίμενα,περίμενα...και ενώ είχε εξαντληθεί η υπομονή μου και είχα ξεπαγιάσει, τσουπ! Να σου το λεωφορείο μου!Μπήκα μέσα και το ένιωθα ναι!Ημουν διαφορετική και η μπέρτα μου κυμάτιζε,και όλα θα πήγαιναν καλύτερα,και πόσο όμορφη είμαι και...ξαφνικά ένας περίεργος κύριος μου λέεϊ: ''Γιατί είσαι έτσι''; (Και όμως!) Λέω δεν μπορεί,δεν άκουσα καλά,οπότε απαντάω ευγενικά (πάντα) :''Συγγνώμη''; (ελπίζοντας οτι θα διόρθωνε τη φράση του λέγοντας ''Γιατί είσαι έτσι...λαμπερή'').Ο περιέργος κύριος λοιπόν ξαναρώτησε...''Γιατί είσαι έτσι''; Σάστισα μη έχοντας τι να του πω,πήρα την έκφραση της πάπιας(σε φάση δεν κατάλαβα τι έννοεις αλλά δε μ'αρεσε και πολύ,κάνε κάτι) και μάλλον ήταν αποτελεσματική καθώς πλησίασε και επαναπροσδιόρισε την απορία του ρωτώντας με γιατί είμαι έτσι θλιμένη!!(και εγώ που νόμιζα οτι ο πορτοκαλής πλεκτός σκόυφος μου ήταν πολύ extreme για τα δεδομένα του).Αδιαφόρησα,απλά χαμογελώντας αμήχανα μην ξέροντας τι να του πω...από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω και κατέβηκα στην επόμενη στάση και η μπέρτα μου δεν κυμάτιζε και το ύφος μου δεν ήταν διόλου αποφασιστικό και τα βηματά μου κάθε άλλο παρά μεγάλα και ίσως να μην έμοιαζα και τόσο όμορφη.Και σαν να μην έφτανε αυτό πέρασε και ένα αμάξι λες και έκανε άγωνες ράλι (πού πας έτσι άνθρωπέ μου πρωινιάτικο στην Μεσογείων;) και έδωσε τη δική του στυλιστική άποψη πετώντας πάνω στην καρό μου φούστα τα λασπόνερα( καρό με βούλες...πολύ ωραία!).

Μετά απ'ολα αυτά κάνοντας έναν άσκοπο περίπατο, απ'αυτούς που έχουν μεγαλύτερη αξία από τους σκόπιμους κατέληξα στο ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε σπουδαίες μηχανές αλλά δεν είμαστε αυτόματες.Όπως και να το κάνουμε είμαστε περίεργα όντα και δρούμε περίεργα όταν ερωτευόμαστε,όταν απογοητευόμαστε,όταν είμαστε θλιμένοι.Δεν έχει να κάνει με το αν δρούμε σωστά ή λανθασμένα...έχει να κάνει με το ότι δρούμε έτσι επειδή πραγματικά δεν μπορούμε αλλιώς τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μας.Οι ίδιοι θρυμματίζουμε τον εαυτό μας με ερώτηματα,με σκέψεις,με αναμνήσεις και ίσως να το 'χουμε ανάγκη και αυτό.Δε γίνεται να προσποιηθούμε οτί είμαστε καλά φορώντας μια μπέρτα και χορεύοντας το άσμα ''Fever'' σε spanish edition ,επειδή πολύ απλά...για πόσο θα το κάνουμε αυτό;Και πόσους θα καταφέρουμε να κοροϊδεψουμε;

Όλοι θέλουμε τον χρόνο μας και  οκ υπάρχουν και φάσεις στη ζωή μας που πραγματικά μακάρι να μπορούσαμε να προσλάβουμε έναν κασκαντέρ να τις βιώνει προκειμένου να μη νιώσουμε τίποτα εμείς μέχρι τα πράγματα να επανέλθουν στη φυσική ροή τους.Όμως αυτό ΔΕΝ γίνεται (το έχω ψάξει).Επίσης η μνήμη μας δε γίνεται να είναι επιλεκτική όπως στην υπέροχη ταινία ''eternal sunshine of a spotless mind''.Όπότε δε μας δίνεται άλλη επιλογή από το να υπομείνουμε και να αγαπήσουμε τον κατσούφη εαυτό μας.Η ζωή είναι τροχός και γυρίζει εκτός από πάρα πολύ άδικη.Ας ελπίσουμε σε αυτό και ας πάρουμε βαθείες ανάσες!

''Ότι αγαπάμε δε χάνεται,είτε φεύγουμε είτε φεύγει'' (με πράσινο που είναι και το χρώμα της ελπίδας)