''Συνεχώς αλλάζω και όσο αλλάζω νομίζω σου μοιάζω''

Oval-Textuell
Kammerflimmer kollektief-That's how the light gets in
(προτάσεις για όσους αγαπούν να ακούν μουσική ενώ διαβάζουν)


Σήμερα καθόμουν στο τρένο και αισθανόμουν τόσο καήλας-καμμένος-σκαλωμένος άνθρωπος.Η μια σκέψη ξάπλωνε πάνω στην προηγούμενη μέσα στο κεφάλι μου σε στρώσεις και μετά μπερδεύονταν όλες μαζί...πράγμα σύνηθες,επειδή δεν έχω ποτέ τάξη σε τίποτα(σε δωμάτιο,σκέψεις,αισθήματα κ.τ.λ)
Ίσως γι'αυτό έχω χαθεί κάπως τελευταία απ'το μπλογκ (παραμελώ το ίδιο μου το παιδί βλέπετε),επειδή δεν μπορώ να βάλω σε μια σειρά τις λέξεις.Ξέρω τι θέλω να πω αλλά πραγματικά δεν έχω ιδέα αν ο τρόπος που θα το πω δε θα καταλήξει να είναι αλαμπουρνέζικα.
Κάτι που διάβασα στη LIFO λοιπόν,με έκανε να σκεφτώ έ ν α και μόνο πράγμα για αρκετή ώρα.Στην εν λόγω εφημερίδα ο καλλιτέχνης Τίμοθυ Σάρσον γράφει ότι ''το ανθρώπινο πρόσωπο είναι ένα παζλ θραυσμάτων.Ο καθένας από μας αποτελείται από θραύσματα των άλλων,τα οποία μάλιστα,με το πέρασμα του χρόνου δε μένουν στατικά,μεταβάλλονται,δημιουργώντας νέα πορτρέτα,νέες εκδοχές του ''εγώ'', κι ενώ τα συστατικά στοιχεία της ταυτότητάς μας δεν διαφοροποιούνται στο ελάχιστο,καμιά νέα εκδοχή της είκόνας αυτής δε μοιάζει με την προηγούμενη''.
Μετά απ'αυτές τις προτάσεις λοιπόν,σκάλωσα και άρχισα να σκέφτομαι ότι εμείς οι άνθρωποι γεννιόμαστε μόνοι μας και απ'την πρώτη στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο έχουμε εξωτερικά ερεθίσματα.Γνωρίζουμε στην αρχή πρόσωπα της οικογένειας,μετά γνωρίζουμε φίλους,μετά ''ξένους'',''περαστικούς'' που άλλοι περνάνε απ'τη ζωή μας και κάθονται και άλλοι απλά περνάνε.Πολλές φορές ζούμε ανθρώπους κάθε μέρα για πολύ καιρό και δε μας λένε και κάτι σπουδαίο ως άνθρωποι,άλλες φορές πάλι αρκεί και μια στιγμή για να μας στιγματίσει ένας άνθρωπος με μια κουβέντα,με μια νότα,με ένα χαμόγελο,με μια σιωπή.Διανύουμε λοιπόν όλοι μας από έναν μεγάλο δρόμο και το μόνο που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος πάνω σε ένα δρόμο βασικά είναι να προχωρήσει.Θα κουραστεί απ'το περπάτημα οπότε θα ξαποσταίνει κάθε λίγο και λιγάκι,θα στραβοπατάει πού και πού,θα πέφτει αλλά θα σηκώνεται,θα διασταυρώνεται με άλλους δρόμους άλλων ανθρώπων θα περπατάνε για λίγο.για πολύ ή και για μέχρι το τέλος της διαδρομής.Μπορεί να κρατηθούν απ'το χέρι,μπορεί απ'τη μέση,μπορεί απλά να περπατήσουν δίπλα δίπλα.Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι εμείς οι άνθρωποι συναντάμε πολλούς και διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής μας.Όλοι οι άνθρωποι που συναντάμε είναι όλοι μοναδικοί και διαφορετικοί και από εμάς και από τους προηγούμενους ή τους επόμενους ανθρώπους που θα συναντήσουμε,ωστόσο αυτοί οι άνθρωποι θα μας αφήσουν κάτι και αυτό το κάτι μετά θα ενωθεί με αυτό που ήδη είμαστε εμείς και θα γίνουμε κάτι άλλο.Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό το κάτι που παίρνουμε ή δίνουμε σε κάθε συνάντησή μας με κάποιον άνθρωπο.Μάλλον ο καθένας μας θα βρει κάτι διαφορετικό να κρατήσει για τον εαυτό του.Ίσως και να μην το επιλέξει ο ίδιος και να το κληρονομήσει αυτό το κάτι υποσυνείδητα.Ακόμα και απ'τους ανθρώπους που μας έχουν πληγώσει ή που νομίζουμε ότι μισούμε ή ότι δε συμπαθούμε τελικά...ακόμα και απ'αυτούς έχουμε πάρει κάτι.Ίσως μερικές φορές να τους μοιάζουμε κιόλας.
Δεν είναι λίγο τρομακτικό που αυτό που τελικά θα είμαστε ως άνθρωποι μέχρι το τέλος της ζωής μας δεν εξαρτάται μόνο από'μας αλλά και από όποιον άνθρωπο τύχει να συναντήσουμε στη ζωή μας;
Δεν είναι τρομακτικό και παράλληλα περίεργα όμορφο που δεν είμαστε ένα πράγμα σε όλη μας τη ζωή; Που αυτό που είμαστε μεταβάλλεται συνεχώς;Είμαστε όλοι μια πλαστελίνη που περνάει από χέρι σε χέρι και αλλάζουμε συνεχώς σχήματα,μορφές.Αν αναμειχθούμε μάλιστα και με άλλες πλαστελίνες μπορεί να αλλάξουμε και χρώμα.Όλο αυτό είναι  σαν να επισκεπτόμαστε συνέχεια διαφορετικά μέρη του κόσμου και κάθε φορά φεύγοντας να παίρνουμε και ένα σουβενίρ (και δε μιλάω απαραίτητα για αντικείμενο.Μπορεί να 'ναι γεύση,μπορεί να 'ναι χρώμα,μπορεί να 'ναι το οτιδήποτε).
Τα συστατικά της προσωπικότητας μας είναι θα λέγαμε μια βάση που δεν αλλάζει.Σε αυτή τη βάση όμως προστίθενται συνεχώς νέα στοιχεία,θραύσματα των ανθρώπων που θα συναντήσουμε.Αποκτάμε  λοιπόν νέες εκδοχές του ''εγώ'' μας.Ίσως κάπως έτσι επιλέγουμε τελικά πού,με ποιον και για πόσο θα κάτσουμε...ίσως ψάχνουμε όλοι μας τους ανθρώπους που τα θραύσματά τους θα έχουν ως αποτέλεσμα την ευτυχισμένη ανέμελη εκδοχή του ''εγώ '' μας.