Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Κάνε ''φου'' στο φόβο για να σβήσει και κοιμήσου


Σήμερα σκεφτόμουν τι με τρομάζει περισσότερο,αν υπάρχει κάτι που με τρομάζει και γιατί και πώς και από πότε και και και...τι τα θέλω τα ρημάδια τα λεωφορεία και τα ακουστικά στα αυτιά;
Ας μην ξεφεύγω όμως.
Σκέφτηκα ότι ίσως με τρομάζουν αρκετά πράγματα άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο.Βέβαια προσπαθούσα υποσυνείδητα να βγάλω κάποια απ'τη λίστα μου,έτσι για να φανώ πιο μάγκας ρε παιδί μου,πώς να το πω πιο δυνατή αλλά είπαμε....off the record εδώ πέρα.
Ανάμεσα σε άλλα λοιπόν με τρομάζουν τα μεγάλα άσχημα γυμνά πόδια που μπορεί να με αιφνιδιάσουν αγγίζοντας με περίεργα κουνώντας ''παιχνιδιάρικά'' τα δάχτυλα (μπιχ και σας παρακαλώ μη γελάτε:P),φοβάμαι ότι δε θα προλάβω να μάθω και να κάνω όσα θέλω μέχρι να πεθάνω,δηλαδή δεν είναι ακριβώς ότι φοβάμαι τον θάνατο...είναι ότι δεν ξέρω αν θα προλάβω.Και ύστερα αν υπάρχει κάτι που θα ήταν όμορφο να μάθω ή να ακούσω και δεν το ' μάθω ή δεν το ακούσω; Ένα μουσικό κομμάτι ας πούμε συγκλονιστικό ή κάτι άλλο δεν ξέρω.Επίσης θέλω να ωριμάζω όσο μεγαλώνω...εννοώ βρίσκω όμορφο που περνάς από διάφορες φάσεις και εμφανισιακά και ψυχικά-πνευματικά αλλά δε θέλω να πάψω να μαι πιτσιρίκι σε πολλά θέματα ,με τρομάζει η ιδέα ότι μπορεί να αφήσω τον εαυτό μου (Όχι,δε θα τον αφήσω.Όχι.Θα'μαι μια χαμογελαστή γριά με όμορφα σκουλαρίκια και κοντά μαλλιά  και θα πίνω το καφεδάκι μου αμέριμνη).
Όσο για τους πιο μεγάλους φόβους ; Μμμ... πάλι δεν ξέρω εκτός απ'το να μη μ'αρέσει η ζωή μου  (η δουλειά μου,η μέρα μου,οι άνθρωποι γύρω μου...που πιστεύω ότι είναι θέμα επιλογών και θέμα να συνειδητοποιήσεις τη λάθος επιλογή και να την αλλάξεις όπως μπορείς,όσο πιο γρήγορα χωρίς να ακολουθείς στερεότυπα και να φοβάσαι επικρίσεις), νομίζω πως οι δυο μεγάλοι φόβοι μου είναι η μοναξιά και ο κυνισμός.
Μοναξιά.Με ανατριχιάζει και μόνο η λέξη και όταν τη γράφω και όταν τη λέω. Τι νόημα έχει να ζεις μόνος;  Και δεν εννοώ έτσι να χεις 91348138429348 ανθρώπους να παρτάρεις ή να τους συναντάς στο δρόμο η κάπου και απλά να λες δυο μαλακίες και να περνάει η ώρα, δεν εννοώ ούτε τους ανθρώπους που σου λένε όμορφα λόγια που αρέσουν στα αυτιά σου,δεν εννοώ ούτε τους όμορφους ανθρώπους που αρέσουν μόνο στα μάτια σου (που λάμπυρίζουν σαν τα καπάκια κόκα κόλα κάτω απ'το φως του ήλιου-όχι δεν είναι χρυσός) και φυσικά δε μιλάω και για ανθρώπους που είναι περαστικοί απ'τη ζωή σου. Φοβάμαι λοιπόν να φτάσω σε μια ηλικία που απλά θα κοιτάζω γύρω μου και δε θα βρω δύο-τρεις-πέντε ανθρώπους....δικούς μου. Μια φορά θυμάμαι, μου την είχαν πει που χρησιμοποίησα κτητική αντωνυμία για άνθρωπο. Μου είχαν πει  ''Κανείς δεν είναι κανενός. Ξεκόλλα'' . Πολύ πιθανό να είχε δίκιο όμως εμένα δε με νοιάζει. Δε θεωρώ κανέναν ποτέ κτήμα μου.  Ο καθένας είναι κύριος-κυρία του εαυτού του-της και εγώ του δικού μου. Απλά...ναι θέλω να έχω μια ''δική μου αγκαλιά'' να αράξω,να κλάψω,να κοιμηθώ,θέλω δυο ''δικά μου μάτια'' που όσος καιρός και να περνάει θα έχουν κάτι να μου πουν και θα με αναγνωρίζουν,θα ξέρουν πως είμαι εγώ...απλά εγώ. Θέλω να ξέρω ότι μπορώ να πάρω τηλέφωνο και να πω κάτι ανούσιο,μια σαχλαμάρα και δε θα μου φωνάξει αυτός-αυτή που θα βρίσκεται στην άλλη άκρη και που απλά θα γελάσει, που θα με δει μουτζουρωμένη με τα μολύβια στα μάτια το ξημέρωμα και κάπως ''ντέφι'' 'ύστερα απ'ο ξενύχτι ή ένα μαύρο χάλι στο σπίτι και δε θα τον-τη-με νοιάζει, που ρε παιδί μου θα γίνει ένα λάθος - μια παρεξήγηση -  μια στραβή και θα παλέψει-θα νοιαστεί-θα στοιχηματίσει για την αρχοντιά μου επειδή είμαι....η δικιά του-της Σταυρούλα.
Όσο για τον κυνισμό;  Το θεωρώ αρρώστια της εποχής μας . Το θεωρώ φθορά των συναισθημάτων μας. Γκρέμισμα, ρωγμή, σπάσιμο, απώλεια, ασχήμια και δεν ξέρω τι άλλο. Νομίζω πως υπάρχουν άνθρωποι ορθολογιστές -''αποστειρωμένοι'', που τα ζυγίζουν όλα και το συμφέρον τους δεν πειράζει να 'ναι συμφορά γι' άλλους και που απλά βλέπουν πιο στεγνά τα πάντα χωρίς κακία ή προσπάθεια, απλά έτσι μπορούν και υπάρχουν και άνθρωποι ευαίσθητοι και πιο...''ρομαντικοί'' και σουρεαλιστές που μέσα από τα παθήματα-αποτυχίες-δυσκολίες της ζωής-ήττες ''διαβρώνονται'', χάνουν το χρώμα τους και γίνονται γκρι, γίνονται κυνικοί. Δε θέλω να γίνω μια απαθέστατη , κυνική τύπισσα (λεσβία,μη γελάτε:P) που θα φιλτράρει κάθε τι που βλέπει, που θα είναι καχύποπτη με όλα, που θα είναι comme il faut (όπως πρέπει ανάλογα την περίσταση και τον άνθρωπο),δε θέλω να περιορίζομαι και γενικά NOT. Θέλω να τη βρίσκω με τα γιασεμιά, να συγκινούμαι με τα ζευγάρια, θέλω να πετάγεται απ'το στόμα μου ό,τι σκέφτομαι σαν φυσική εξέλιξη της σκέψης μου, θέλω να μην είμαι μετρημένη και η κίνηση μου να 'ναι αυθόρμητη, δε θέλω να γίνω ένα μικρό,φοβισμένο τρολ που θα φοβάται τους ανθρώπους διάολε,γι'αυτό λίγα μαζί μου ε! Θέλω να ενθουσιάζομαι και να παθιάζομαι και να μην υπάρχει πριν απ'αυτό μια λίστα με υπέρ και κατά που θα χω δημιουργήσει προκειμένου να δικαιολογήσω την ενέργεια μου. Περνάει ο καιρός, και τα γενέθλια και οι στιγμές και οι ρωγμές και τα κολλήματα και οι αγκαλιές και τα σπρωξίματα και οι βοήθειες και τα ανελέητα πατήματα και τα πλούτη και οι φτώχιες και έρχεται η ζωή η παθητική. Κι εγώ που θέλω να είναι κάπως κινηματογραφική ακόμα και στα πολύ δυσκολά της;
Έφτασε το τέλος της διαδρομής και η πολλή σκέψη με έκανε να καταλήξω με μια γρανίτα φράουλα (σπρώξε-γλείψε) στο χέρι να ανηφορίζω μέσα στο λιοπύρι και γνωρίζοντας για τα καλά όλους μου τους φόβους. Και ποιός ξέρει... ίσως πρέπει να το κάνουμε όλοι αυτό κάποια στιγμή στη ζωή μας...είτε έχουμε μπλογκ να το εκφράσουμε είτε όχι....έτσι για να βάλουμε ένα στοίχημα με τον εαυτό μας, για να υπάρχει μια απόδειξη, για να θυμόμαστε τα σύννεφα στα οποία περπατούσαμε...και πού ακριβώς είναι για να συνεχίσουμε συνειδητά με την πάροδο του χρόνου να περπατάμε πάνω σ'αυτά.Ας ελπίσουμε ότι δε θα' μαστε ανέκφραστοι, ζαρωμένοι γέροι και γριές, μόνοι μπροστά από ένα τζάκι να μετράμε λίρες περιμένοντας να πεθάνουμε απαθέστατοι και πιο κυνικοί από ποτέ.


5 σχόλια:

  1. "..δε θέλω να γίνω ένα μικρό,φοβισμένο τρολ που θα φοβάται τους ανθρώπους διάολε.."
    Ποιος είπε πως οι κυνικοί φοβούνται τους ανθρώπους;
    "Θέλω να ενθουσιάζουμαι και να παθιάζομαι και να μην υπάρχει πριν απ'αυτό μια λίστα με υπέρ και κατά που θα χω δημιουργήσει προκειμένου να δικαιολογήσω την ενέργεια μου"
    Όταν ενθουσιάζεσαι με κάτι/κάποιον/κάποια σημαίνει πως έχεις ασυναίσθητα δημιουργήσει μια λίστα μέσα σου τονίζοντας όμως τα καλά, και γι'αυτό ενθουσιάζεσαι. Υπάρχει, βέβαια, και η περίπτωση να ενθουσιαστείς με τα κακά, αλλά αυτό συναντάται σε διάφορες μορφές μαζοχισμού.
    Κατά τα άλλα, ωραίο ποστ. Αποκαλυπτικό. :ο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eυχαριστώ πολύ:) ''Περπατάω'' προς το παρόν αυθόρμητα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτή η μοναξιά... Πόσο χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο για τα καλά τα άσχημα τα μεθυσμένα τα τρελά τα δύσκολα τα αρρωστημένα τα υπέροχα;; Και μέσω αυτών γίνεται ο άνθρωπός μας γιατί του αφήνουμε ένα κομμάτι μας και μας αφήνει ένα δικό του..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η ζωή είναι κωμωδία γι’ αυτούς που σκέφτονται και τραγωδία γι’ αυτούς που αισθάνονται.
    Horace Walpole.

    ΑπάντησηΔιαγραφή