Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Έτσι είναι αυτά



Ξεχύνομαι στο δρόμο με τις αρβύλες τις βαριές για να μετράει κάθε βήμα.
Αναμαλλιασμένη και άμυαλη,σχεδόν τρελή του φλερτ αυτής της πόλης θύμα.
Τα κάνω μπάχαλο,και τρώω τα τετράγωνα της.Γίνομαι αδέσποτο.
Κάτω απ'αυτόν τον ήλιο να μισοζείς είναι κρίμα.
Πατάω στις λάσπες και χαίρομαι που τις επιτρέπω να'ναι μόνο κάτω απ'το παπούτσι μου.
Τον καφέ μου πίνω και μετριάζω την κάθε λύπη μου.
Κάνω την αυτοκριτική μου και με το δάχτυλο μου κατακρίνω τη φρίκη μου.
Δε θα φύγω μακρυά,θα μου κοπεί η ανάσα κολυμπώντας στα βαθιά.
Από πότε η αποφυγή έγινε μαγκιά;
Ό έρωτας μου για όλα είναι το στολίδι μου.
 Τα δυο μου κλείστρα ανοιγοκλείνω συνεχώς,ενόχους και αθώους για να θυμάμαι φωτογραφίζω ανελλιπώς.
Έτσι είναι αυτά.
Και όσο περνάει ο καιρός επιδιώκω να ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά
τα κλείνω μόνο για να απολαμβάνω τα φιλιά.
Γελάω δυνατά και δε με νοιάζει αν ενοχλείσαι.
Θα γελάω δυνατά όσο δε χρεώνεται και αυτό,τα παντζούρια σου κλείσε.
Αλλιώς θα ζω με δανεικά.
Τα λόγια είναι περιττά αγάπη μου και έλα κοντά μου ζήσε.
Αν μ'αγαπήσεις αρκετά,μπορείς,αφήσου και με ασφάλεια το φως σου σβήσε.
Αφού ζούμε που ζούμε με ανύπαρκτα και με δανεικά
κράτα μου το χέρι για να ξεχωρίζεις τα πολύτιμα απ'τα φθηνά.
Έτσι είναι αυτά.
Μάθε να μην ξεχνάς,αμόλα το κουβάρι σου , το μονοπάτι σου μην ξεχνάς
για να μπορείς και να γυρίζεις εκεί που έχουν να σου δώσουν όταν για  αγάπη πεινάς.
Κι αν σου λένε πως γίνεσαι μπελάς και σε αποφεύγουν, να χαμογελάς!
Αυτά δεν είναι για 'μας,εσύ μωρό μου έχεις φτιάξε το παραμύθι σου
και ζήσ'το αφού τολμάς.
Ξέρω γονατίζεις και πονάς.Κι ενώ δεν πιστεύεις δήθεν στο θεό,επικαλείσαι Παναγίες
οι δήθεν βοήθειες που σου υπόσχονται σου φαίνονται αστείες.
Παλεύεις μόνος και ο χρόνος που δείχνει ποιος θα σου μείνει και ποιος όχι στα φανάρια της ζωής σου τροχονόμος.
Όπου χρειάζεται καταπάτησε τον νόμο.
Άραξε,από καρκίνο θα πεθάνεις και όχι από πόνο
Ζήσε την κάθε στιγμή.
Φόρα τις αρβύλες σου,τα ξεσκισμένα σου παπούτσια,περπάτα ξυπόλητος.
Περπάτα.
Γίνε και λίγο ροκ για να κυλήσεις.
Γίνε και λίγο χίππης,είναι το αντίδοτο της λύπης.
Βάρα και ένα ''χοπ'' τα εμπόδια για να πηδήξεις.
Είναι αργά φίλε μου,τα χλιαρά άστα για άλλη φορά.
Πάρε φόρα και αγάπα!











2 σχόλια:

  1. Τώρα που όλα κουβαλάνε εκπτώσεις από την γέννηση τους,τα χλιαρά δεν τα αφήνεις για άλλη φορά.
    Τα αγνοείς.
    Τρέχεις για τα αληθινά και αν προλάβεις.
    Μυρίζει Σταυρούλα το κείμενο.
    Ομορφιά σκέτη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κατερίνα Αθανασοπούλου13 Σεπτεμβρίου 2010 στις 3:58 π.μ.

    :)) Το Φθινόπωρο αρχίζει το ταξίδι προς τα μέσα μας κι αυτό εμπνέει τους ικανούς να γράφουν ...
    Μ' αρέσει πάρα πολύ Σταυρούλα!Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω .... μεστό ,με ένα σωρό σημεία της σημερινής μας εποχής..
    Πάντα να ξεχωρίζεις τα πολύτιμα από τα φτηνά! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή