Ασημίζουσα Λεύκα

Ασημίζουσα λεύκα είμαι,στο πέρασμα του ανέμου
Με μια πνοή ζεστή αποκαλύπτω το ασήμι μου.
Τόσο απλά,φέγγω.
Πόσο φέγγω θεέ μου!
Καθρεφτάκια των αχτίδων σου τα φύλλα.
Ο κορμός σαν σώμα λησμονεί το φίλημα.
Όσα τα φύλλα,τόσα τα φιλιά
Τόσο απλά,με ένα φύσημα.


Και τα κλαδιά μου απλώνουν προς την κατεύθυνση που ορίζει η ανάσα σου πριν κοιμηθούμε.
Σαν αγκαλιά του αιθέρα,η αγκαλιά μου κλείνει το άρωμα της άνοιξης
Από αγγίγματα,θυμόμαστε πως ζούμε.
Για να θυμάσαι το μονοπάτι στο οποίο βρίσκομαι, θροΐζω
Για να βρεις τον ίσκιο σου,λυγίζω.
Ακόμα και στο πιο γλυκό σου αεράκι,δεν αμύνομαι.
Και έτσι θυμάσαι ακόμη και τον χειμώνα που δεν έχω φύλλα σε ποια πλευρά του δρόμου βρίσκομαι.
Και κάθε που το γκρι αποκαλύπτει το ασημί
μαρτυρά πως η πνοή του έρωτα πέρασε και από 'κει.