Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Σακάτης

Ένα μάτσο βίδες και λίγο σμπαράλια
αυτά είναι ο άνθρωπος
με λίγες αναμνήσεις από κάτι ακρογιάλια.
Κάθε πρωί οι ίδιες κινήσεις,
αυτές οι δικιές σου και οι άλλες στον δρόμο
σου σπάνε τα νεύρα
και παίρνεις το τρένο
και κει που'πηγαίνεις,πηγαίνεις,πηγαίνεις
με βλέμματα,βλέπεις,κλωτσάνε έναν ξένο.
Και κει που τον βλέπεις και λες τι να κάνω
πιο ξένος θα νοιώσεις,θα αλλάξει το πλάνο.
Θα φύγεις,θα τρέξεις,μαγκιά θα πουλάς
πολλά θα αφήνεις που θες να κρατάς
Τα χέρια σου η πλάτη
θα ακουμπάς σε έναν τοίχο
και αίμα θα βγάζεις
η κραυγή σου αντίλαλος
που ύστερα εσύ θα τη σφάζεις
έναν φτωχό στίχο θα φτιάχνεις
να μην ακουστεί.
Παιδάκι,παιδάκι σε λένε παιδάκι
μα μαρτυρούν τα σημάδια σου
πως έχεις και εγγόνια
αφού τόσα χρόνια
τα παιδιά σου,οι πόνοι
συνεχώς θα γεννούν.
Σε τι να αρκεστούν οι άνθρωποι γύρω
σε ένα χαμόγελο φίνο λένε οι πολλοί
μα εσύ όλο αλλάζεις
και λιώνεις και πήζεις
και όλο νομίζεις πως έχεις χάσει την αρχική σου μορφή.
Μα τι μομφή να κοιμάσαι τα βράδια
και με αρώματα και οίνους
να λες πως θα ζεις!
Και αυτό που πονάει και συ θα αρνείσαι
τα αρώματα και οι οίνοι
τα άσκοπα βράδια
οι μόνοι σου φίλοι
τη λάμπα θα σβήνεις
ακόμα σακάτης θα κλείνεις τα μάτια
για λίγο θα νοιώθεις αρτιμελής.










3 σχόλια: