Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Πόρνη Πολυτελείας.




Πληρώνω όσο όσο για ατόφιες ώρες αγάπη.
Αρκεί να μου πείτε πιάτσα που κάνει.
Να δω πως είναι μια φορά να παίρνει κανείς
και μόνο χρήματα να χάνει.

Πληρώνω όσο όσο για να μη χρειαστεί να το ζητήσω
με μια ματιά τα ξημερώματα
κάτι άνευ όρων και ορίων να κρατήσω
για μια φορά να μη χρειαστεί από πού ήρθα και που θέλω να πάω να εξηγήσω.


Πόσο θα'θελα μέσα στο μαύρο και στο άγριο να την ξεχωρίσω
απ'τις ξεχαρβαλωμένες πούλιες του θεατρικού φορέματος της που ζωντανεύουν με τα φώτα της πόλης να την αναγνωρίσω.
Χωρίς πολλά λόγια να μου δοθεί 
και το φθηνό κόκκινο κραγιόν της απ'άκρη σε άκρη
μέσα μου να απλωθεί.


Με ένα κορμί που δε χρειάζεται να γεράσει
με μια ψυχή που δεν έχει τίποτα να χάσει 
και με τακούνια ξεχαρβαλωμένα απ'τις περιπλανήσεις να έρθει προς τα εμένα
τρεκλίζοντας να κάνει βήματα ασταθή
τα φώτα του αμαξιού μόλις ρίξω στα σκοτεινά και στα κακόφημα στενά
που περιμένοντας να φωτίσουν έμαθε να ζει.


Πληρώνω όσο όσο να μου γεμίσει τα μοναχικά μου βράδια.
Για λίγες στιγμές με γιασεμιά και χάδια
Άνθρωποι μόνοι διψούν για ολόγιομα φεγγάρια
και σκηνικά κινηματογραφικά μέσα στο πλαίσιο
κανείς τους δεν τόλμησε να βγει έξω απ'αυτό
Και τώρα αναμένουν μια απόχρωση του ροζ στη ζωή τους
από ένα ροζ τηλέφωνο.
Αηδιασμένοι κλείνουν το ακουστικό.


Πληρώνω όσο όσο κι ας έχω τσέπες άδειες.
Με περιπάτους μακρινούς,βλέμματα γλυκά και λέξεις στη σωστή σειρά.
Έλα και βρες με,σε παρακαλώ
Αν βλέπεις πως περνούν τα χρόνια και ασπρίζουν τα μαλλιά μου
και με τα γερασμένα πόδια μου
νιώθω κουρασμένη να ρθω να σε βρω.
Με τα πρεσβυωπικά γυαλιά μου καθώς θα έρχεσαι,θα σε ατενίσω
και αφήνοντας σου λίγους στίχους,θα πέσω να κοιμηθώ.


Γλυκιά μου αγάπη πρέπει να'χες του βαλς το ρυθμό
και τώρα δεν έχει γυρισμό.
Αυτοί που δειλά το χορεύουν στους δρόμους θεωρούνται καρικατούρες μελοδραματικές.
Άνθρωποι βουλιάζουν σε συχνότητες ασθματικές.
Το άλλοτε ρομαντικό,τώρα είναι μελό.
Το βαλς οπισθοδρομικό.

Και'συ αγάπη σαν μια γυναίκα ελευθέρων ηθών βιασμένη από ανέραστους ίαση στα βλέμματα των πεινασμένων τα χαράματα απελπισμένα αναζητάς.
Με ξεχαρβαλωμένες πούλιες και με ασταθή βήματα
το μόνο που σου έμεινε να επιθυμείς τα παλιά σου μεγαλεία
τότε που ήσουν μια κυρία,χωρίς κάλτσες σκισμένες
τότε σού 'διναν σημασία
τώρα για τόσα λίγα την υπόστασή σου
σου ζητάνε να πουλάς.
Και 'συ το κεφάλι σου γυρίζεις
με το τσαντάκι σου στην πλάτη
σαν μια πόρνη πολυτελείας
αρχίζεις και κατηφορίζεις.
Τίποτα δε χαρίζεις με ανταλλάγματα υλικά.
Αν δε σου δώσουν αγάπη
πίσω δεν κοιτάς.
















5 σχόλια:

  1. Όμορφος ειρμός, σκηνικό... Και σίγουρα μια αλήθεια με μυρωδιά σαπίλας... :)
    Καλησπέρες. Πρώτη φορά σε διαβάζω. Γράφεις πολύ όμορφα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ πολύ Αμπελοφιλόσοφε!:P
    Με χαροποιεί ιδιαίτερα και το ότι σχολίασες και ότι με διάβασες πρώτη φορά-ότι με βρήκες δηλαδή!
    Κάτι τέτοιο ήθελα να δείξω,το πόσο αληθινά σάπιο είναι κάτι όπως η υποτίμηση και παράλληλα η συνεχής αναζήτηση της αγάπης.
    Ο ειρμός είναι λίγο περίεργος,αλλά μπορεί και να αλλάξει διαβάζοντας το κάποια στιγμή στο μέλλον!:P
    It happens.
    Όπως και να'χει χαίρομαι που εσένα σου άρεσε:)
    Καλές Γιορτές και ευπρόσδεκτη κάθε αμπελοφιλοσοφία σου!:):P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. μ' αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις γενικά, αλλα και το περιεχόμενο συγκεκριμένα!Πολύ θεατρικό, σουρεαλιστικό, αληθινό!το αγάπησα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ευχαριστώ πολύ :)) Χαίρομαι που σου αρέσει και που το αγάπησες και που όλα αυτά τα καλά!:) Έγινες και επίσημη αναγνώστρια μου και έτσι μου δίνεις την ευκαιρία να ανακαλύψω και τον δικο σου μικρόκοσμο-μπλογκ!:)
    Οποιοδήποτε σχόλιο-σκέψη καλοδεχούμενα!:)
    Καλή χρονιά κιόλας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή