Της νύχτας τα καμώματα.

Ξαπλωμένος μπρούμυτα
με τη μύτη πιεσμένη πάνω στη βαμβακερή μαξιλαροθήκη.
Σε μια θήκη καθημερινών ονείρων και εφιαλτικών καταστάσεων.
Η μύτη πιέζεται και το μαξιλάρι την πιέζει
και κάπως έτσι περνούν οχτώ ώρες ύπνου και μια ζωή.
Φιμωμένος,να μη βγάλεις άχνα,ασθμαίνεις
το στόμα επτασφράγιστο, ψιθυρίζει τα πιο κρυφά μυστικά
σαν προσευχές για την επόμενη μέρα,για να τα βγάλεις πέρα.
Η αξιοπιστία του πούπουλου,σου δίνει τη δυνατότητα φυγής που αναζητάς τα πρωινά.
Απλώνεις τα χέρια και τα πόδια και ανοίγεσαι στο απέραντο γαλάζιο σαν πουλί η σαν ψάρι.
Αλλάζει ύστερα στάση το κουφάρι
Και τα γόνατα πλησιάζουν απειλητικά το στέρνο.
''Στερνή  και τελευταία φορά που αισθάνεσαι απροστάτευτος΄΄,λες.
Μια στέρνα αγάπης,να'χεις να ξεδιψάς τις μέρες που έρχονται.
Κάθε μέρα να γεμίζει,άδεια να μη μείνει ούτε αυτή ούτε το στέρνο σου.
Και σαν κάμπια τυλιγμένη στο κουκούλι,μαζεύεσαι και τυλίγεσαι
να μεταμορφωθείς τα ξημερώματα,όταν τα βλέφαρα ανοίξουν
ίσως ανοίξεις και 'συ.
Εμβρυακή στάση και γύρω πολύς χώρος
και η φιλοξενία της μάνας δεν προφυλάσσει απ'τα χτυπήματα καιρό τώρα.
Τα ατοπήματα πληρώνονται ακριβά με προσωπική ρήξη.
Μεγαλώνεις και ντρέπεσαι να πεις ''Μάνα,πάρε με αγκαλιά''.
Τα μάτια κλειστά ορισμένες φορές,κοιτάς προς τα πάνω
Απευθύνεσαι στο άπειρο ή στο ταβάνι,το ίδιο κάνει
αυτά που δε φτάνει η λέξη να πει.
Θερμό ευχαριστήριο για μια ευτυχία που ηρεμεί τους παλμούς.
Μετράς τους δικούς σου,μετράς και τους ξένους
Και βρίσκεται,ύστερα, το σώμα σε κάτι δικό σου ''κουμπωμένο''
το χνώτο του δίπλα προτιμάς για λίγο από το προσφερόμενο οξυγόνο.
Το χνώτο το επιλέγεις,όταν το οξυγόνο είναι εκεί και αυτό λένε σε κάνει συναισθηματική.
Και αυτό το δικό σου,δε θες να μετρηθεί για ξένο,εκείνη την ώρα
μη σου δοθεί η επιλογή και αρχίσεις να ζεις απλά αναπνέοντας.
Λήθαργος και πέφτεις βαθιά και βουλιάζεις
και πέφτεις από έναν γκρεμό και ανατινάζεσαι
και σφίγγεις τα μάτια και τις γροθιές,
τον πόνο το σώμα φοβάται
Μα όταν φοβάσαι μην πέσεις,μπορείς,τα μάτια να ανοίξεις
και εσύ να ορίσεις το όνειρο που θέλεις να δεις απ'την αρχή.
Σε λήθαργο δεν πέφτω,δε θέλω να επέλθει η λήθη του να ζεις.
Αναπαυμένος σε ένα κρεβάτι-ένας μικρός θάνατος και  μαζί ξαποσταίνεις
για να διανύσεις την επόμενη απόσταση.
Εσύ ορίζεις την απόσταση,
αποφασίζεις στη ζωή το ρίσκο που θα πάρεις να πέσεις και να ξανασηκωθείς απ'το κρεβάτι.
Άθλιος και όχι άθλος ένας κατα μέσο όρο ογδόντα χρόνων ήρεμος και ενιαίος ύπνος.