Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Μικρά πράγματα-Μεγάλα χαμόγελα.

Είναι απ'αυτές τις αναρτήσεις που δεν ξέρω κατά πόσο θα βγάζουν νόημα,καθώς πιστεύω πως στη βράση κολλάει το σίδερο,κοινώς όταν σκέφτεσαι διάφορα πράγματα και θες κάπως να τα εξωτερικεύσεις ,αλλά δεν υπάρχει κάποιος διαθέσιμος να πρήξεις. Μη νομίζετε και οι bloggers είναι ένα είδος ψυχανώμαλων ανθρώπων που γράφουν. (μπλακ).

Τελευταία μου έχει δοθεί η ευκαιρία να ακούω και να καταγράφω κάποια πράγματα που έχουν ειπωθεί από ανθρώπους και κάπως μεγαλύτερους από' μένα και κάπως πιο μορφωμένους και τέλος πάντων με περισσότερες εμπειρίες ζωής-σε αυτή τη φάση θα πω ότι ακούω το υπέροχο άσμα ''Shoot me Down-Nick Cave''-επανέρχομαι λοιπόν, που λέτε ναι ασχολούμαι αρκετά με αυτήν την καταγραφή και για αρκετή ώρα ακούω και πράγματα όμορφα (ακούω και αρκετά με τα οποία δε συμφωνώ αλλά ιτ χάπενς) και επειδή πρέπει να τα καταγράφω δεν μπορώ ούτε να τα σχολιάσω (ποιος θα με ακούσει άλλωστε αφού είναι μαγνητοσκοπημένο!). Στο παρασύνθημα μωρή φιλολόγα! Ναι, ένας τέλος πάντων είπε κάτι απλό σε μια ερώτηση που του έγινε για την οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μας και κατά πόσο μπορεί να ξεπεραστεί,είπε ότι ορισμένες φορές θα ήταν καλό να πραγματοποιούμε μια επιστροφή στα βασικά και να παραδειγματιζόμαστε απ' τα μικρά παιδιά που είναι ευτυχισμένα πολλές φορές και μόνο με το πέταγμα μιας πεταλούδας ή με ένα κόκκινο μπαλόνι. Δε θυμάμαι ακριβώς πώς το 'πε,αλλά επειδή αγαπάω πολύ τα πιτσιρίκια και επειδή μ'αρέσει να τα παρατηρώ, να τα φωτογραφίζω, να τους μιλάω, να εμπνέομαι και να γράφω γι'αυτά, να γίνομαι ώρες ώρες ένα εγώ η ίδια, συνέχισα τη σκέψη του και ύστερα από μέρες που ήμουν στο τρένο ήταν ένα μικρό και στην απόλυτη σιωπή ,κοίταξε τη μαμά του και της είπε δυνατά ''σ'αγαπώ'' με έναν πολύ χαριτωμένο τρόπο.
Τόσο αυθόρμητα, τόσο ανιδιοτελώς, τόσο γλυκά.
Και μετά έκανα μια βόλτα και πέτυχα άλλο ένα μικρό που έκλαιγε στη Βαλτετσίου στο καρότσι του και απλά το χαιρέτισα και άρχισε να γελάει! Μόνο το χαιρέτισα, ούτε καραμέλα ,ούτε τίποτα!
Γιατί όσο μεγαλώνουμε να γινόμαστε αχόρταγα ζωντανά, γιατί το είναι μας να είναι ανικανοποίητο,να θέλουμε να ''καταπίνουμε'' τους άλλους γύρω μας, φαγητά χωρίς να πεινάμε, να μαζεύουμε ρούχα και αντικείμενα και και και; Εγώ δε θέλω. Στεναχωριέμαι όταν το κάνω.

Οπότε σκέφτηκα τι πιο απλό με έχει κάνει χαρούμενη τις τελευταίες μέρες:

ένα σημείωμα που μου 'γραφε η αδερφή μου ''ευχαριστώ,είσαι θεά!<3'' που της διόρθωσα τα αγγλικά
ένα ευχαριστώ που με στηρίζεις,είχα αγχωθεί.
μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας
ένα μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα
τα μπιφτέκια της μαμάς μου
τα πειράγματα του πατέρα μου
μια καραμέλα ούζου που βρέθηκε τυχαία στην τσέπη μου ένα μεσημέρι.
που με σκέπασαν ένα βράδυ που κουρασμένη από δουλειά είχα αποκοιμηθεί στον καναπέ.
κάτι οργανοπαίχτες που περνούσαν απ'την οδό μου την ώρα που έπινα καφέ ένα πρωί.
η μουσική
ο δάσκαλος οδήγησης που δε μου φώναξε όταν έκανα βλακεία,αλλά που με ενθάρρυνε και κατάφερα να πάρω μια δύσκολη στροφή προκειμένου να φτάσω σπίτι μου.
δυο ζεστές κούπες καφέ στις 10 το βράδυ.
δυο-τρεις αγκαλιές.
39 αναγνώστες στο μπλογκ.
ένα ζεστό μπάνιο στο τέλος της ημέρας.

αν σκεφτώ σίγουρα θα έρθουν κάμποσα άλλα μικρά αλλά σπουδαία.
Όπως και να'χει η μαγεία κρύβεται στα μικρά,πολλές φορές στα πολύ μικρά πράγματα της καθημερινότητας μας.
Και νομίζω πως έτσι προκαλούνται τα πιο μεγάλα και διαρκή χαμόγελα.
Εσύ πιτσιρίκι; Με τι χαμογελάς;




6 σχόλια:

  1. οταν μου πετυχαινει η μακαροναδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. όταν σου ξαναπετύχει φέρε και από 'δω!
    πρέπει να μοιράζεσαι τη χαρά σου όχι τίποτα άλλο:P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με αγαπη για την νεα γνωριμια!30 Ιουλίου 2011 στις 4:34 π.μ.

    κατα ποσο ειναι κατι που σε κανει να χαμογελας μικρο? ισως αυτη η νοοτροπια ειναι που μας κανει να αναζηταμε( η -τουμε? πφφ σινχοραισται τα ωρθρωγραφοικα μου:P ) χαμογελα, εχουμε κατηγοριοποιησει καταστασεις και βιωματα σε 'μεγαλα' και 'μικρα' και ξεχναμε να δουμε τι σημαινουν για μας, πως μας επιρεαζουν. Στο κατω κατω ισως εκει να κρυβετε και η ευτυχια. Εσενα το ευχαριστω απο την αδερφη σου σε εκανε να χαμογελασεις, εμενα οταν γυρισα απο διακοπες χθες κατακοπος και ειδα πως οι δικοι μου παρολο που ειχαν φυγει για διακοπες την προηγουμενη ειχαν παρει φρεσκο γαλα για να βρω οταν θα εφτανα σπιτι ηταν ο σπινθηρας για το χαμογελο μου. Μπορει για τους αλλους να ειναι κατι μικρο αλλα για εμενα σημαινε πολλα, ηταν κατι 'μεγαλο'(νταξει παρολο που μου αρεσει πολυ το γαλα ο σκοπος ηταν να καταλαβετε τι εννοω:P). Σαν οδηγιες, ποτε και με τι μπορουμε να χαμογελαμε, αμα δεν μας επιτρεπουν αν χαμογελαμε περισσοτερο τοτε να πανε στο διαολο!

    (Ι.Γ. ναι ξερω πως ειναι δικο σου το μπλογκ θα φροντισω να ειμαι πιο συντομος σε αλλα σχολια μου:D)

    ΑπάντησηΔιαγραφή