Γκρίνια.

Γεννιέσαι,λες τις πρώτες σου λέξεις,κάνεις και τα πρώτα σου βήματα,ρωτάς ''Τι είναι αυτό''; και ''Τι είναι εκείνο''; και ξανά και ξανά και όλο κάποιος που ξέρει βρίσκεται να σου απαντήσει,ακόμα και αν βαριέται θα σου πει μια περίπου αλήθεια για να σε κάνει να σωπάσεις και κάπως έτσι μαθαίνεις ότι αυτό το περίεργο που συντηρεί ένα λουλούδι ζωντανό πάνω στο τραπέζι είναι ένα βάζο και πως αυτό το κίτρινο που φωτίζει είναι ήλιος και όχι λάμπα και πως αυτό το κόκκινο που καίει είναι μάτι της κουζίνας και μη βάζεις το χέρι σου τέλος πάντων.

Ύστερα πας σχολείο,φοβάσαι τη δασκάλα σου,ύστερα της χαμογελάς επειδή είναι περίεργα όμορφη και έξυπνη και ύστερα την αγαπάς και λίγο-κάνεις και φίλους-εκεί γνώρισες τη φίλη σου την Αγγελική και το φίλο σου τον Κωστάκη που σου άρεσε και λίγο και κάνατε βόλτες και παίζατε κρυφτό και κηνυγητό και μπακάλικο . Εκεί έμαθες τα πρώτα σου γράμματα για να φτιάχνεις τις λέξεις σου και να τις γράφεις και να μπορείς να γράφεις το όνομα σου κάτω απ'ότι σε αφορά.(η αρχή του κακού)

Πέρασαν τα χρόνια έγραφες στον πίνακα και έγραφαν και πάνω σου-γιατί δεν ξέρω αν στο 'πα είσαι πίνακας-και δεν τα πήγαινες και τόσο καλά σε όλα και ήσουν και λίγο ασχημόπαπο με κάτι γυαλιά και κάτι μαλλιά ανεκδιήγητα.

Από μικρό σου 'λέγαν ''αυτό καλόοο,αγάπα το-κάντο μα'' και μετά σου ''έλεγαν να αγαπάς την Αγγελική,είναι φίλη σου'',''να αγαπάς το σχολείο σου,έχει να σου δώσει'' και μετά σου έλεγαν ''να αγαπάς''.

Και με κάτι προτροπές και με κάτι απαγορεύσεις και λίγο πιο όμορφο και σουλουπωμένο βίωσες και τα καρδιοχτύπια σου,βγήκες και τις πρώτες σου βόλτες μόνος και ανεξάρτητος και μάγκας και έτοιμος να κατακτήσεις...τη γειτονιά σου.

Και χώρισες και στεναχωρήθηκες και άκουσες Χατζηγιάννη και τι κρίμα που δε θα κάνετε 5 παιδιά και που δε θα'χετε 2 σκυλιά (με τον κάθε ένα-μία)

Και περνάει και άλλο ο πούστης ο καιρός και βάζεις στόχους εκτός απ'το να πάρεις το πιο στρογγυλό και ζεστό κουλούρι της καντίνας του σχολείου σου ,να δεις πού περίπου-το στανιό-ανήκεις,τι θα κάνεις όταν θα σε ξεβολέψουν τα πράσινα θρανία.Χωρίς το θρανίο και το σκονάκι σου τι ιδιότητα τέλος πάντων θα'χεις.Και να και με τα πολλά βρίσκεις κάτι.

Βρίσκεις κάτι μια δουλειά,μια σχολή,το χακί και βρίσκεις και άλλα.Ο μικρόκοσμός σου μεγαλώνει και επιλέγει κομμάτια 

από κάτι μεγαλύτερο και μετά από κάτι ακόμη μεγαλύτερο και τελειωμό δεν έχει.

Και αρχίζουν τα φοιτηταριά και οι εκδρομές και τα όνειρα και μια τρέλα ότι θα κατακτήσεις...την πόλη σου,τον απέναντί σου όποιος και αν είναι,και αρχίζουν τα πολιτικά σου ψαξίματα και τα μουσικά σου και τα χορευτικά σου και τα μαγειρικά σου και τα γκομενικά σου και δε σου αρκεί να ξέρεις για το βάζο,για τον ήλιο και για την εστία της κουζίνας.Τώρα άλλα σε συντηρούν ζωντανό λουλούδι μου και άλλα σε καίνε.

Σε πιάνει και αυτό το γαμημένο το άγχος-η κοινωνία είναι έτσι-ωραία μετά το σχολείο,αυτό(πρέπει) και μετά αυτό (πρέπει) και (πρέπει) και αν και θα και αν θα; Αλλά αυτό σε πιάνει στα ξενύχτια που έχεις χωρίς μπύρα και δυνατή μουσική και να όταν δεν έχεις να σε χαλβαδιάζει ο απέναντι σα χάνος.Ή και τότε απλά τη φωνή σου την καλύπτει ο ήχος και...(μεταξύ μας τώρα).

Σου πετάνε και την κρίση και πατάς μια κρίση και έρχεται απ'το πουθενά μια δραματικοποίηση και μια συντέλεια του κόσμου που ''υφαίνεται'' σαν ιστός κάπου ανάμεσα στο σκόρπισμα σου το γενικό και τη μπάλα ή δεν ξέρω τι άλλο.

Και ξαφνικά η Αγγελική δεν είναι η συμμαθήτρια σου-είναι μια τυχαία που επέλεξες όχι από 15 αλλά από χιλιάδες ανθρώπους και ο Κωστάκης σου αρέσει πολύ-όχι επειδή ζωγραφίζει ωραία και όταν ρωτάς ''Τι είναι αυτό''; κανείς δεν ξέρει να σου πει μια αλήθεια-η μια περίπου αλήθεια.Δεν είσαι πια μικρός και αγνός και υπάρχει και το ψέμα που όλες οι μαμάδες συμβουλεύουν να αποφεύγουμε (την ίδια κασέττα έχουν όλες) και όλοι μια χαρά μεγαλώνουμε και το χουμε για απάντηση στο ''Τι'' και στο ''Γιατί'' του άλλου ή και το δικό μας.

Και το κουλούρι του κανείς δεν το μοιράζεται και άμα το μοιραστεί-το θυμάται καλά και θα σε κυνηγήσει μέχρι να το πάρει πίσω αυτό που σου δωσε.Και κανείς δε σου είπε ότι τα αθώα γράμματα ένα ένα ήταν υπέροχα και πως όλα μαζί κατά διαστήματα θα γράψουν την επανάστασή σου,τον έρωτά σου,την αποτυχία σου,την απόγνωσή σου,τα όνειρα και το θυμό σου,την αγάπη σου και από κάτω θα γράφεται και το όνομά σου-πώς αλλιώς όπως σου έμαθαν.

Τώρα πια βόλτες αν ζητήσεις-μπορεί να είσαι τυχερός-μπορεί και όχι,και να τις πας.Μπαίνει και το σεξ στη ζωή και όλα για κάποιους ανθρώπους γυρίζουν γύρω απ'αυτό.Ποιος είπε ότι όλοι κάνουν συλλογή από κατσίκια που πηδάνε ελευθέρας βοσκής; Εγώ κάτι τέτοια τα τρώω-γδαρμένα-ψημένα το Πάσχα ή τα θαυμάζω σε καρτ ποσταλ και σε χαράδρες.Ως εκεί.

Την ομορφιά όποιου είδους είναι ωραίο και να τη χαζεύεις-όχι μόνο να την πιάνεις ακόμη και όταν μπορείς.Ξεχείλωσε-ξεχείλωσε και τον μικρόκοσμο σου-μετά όμως όταν αδειάσει θα είσαι μόνος.

Σε ένα βιβλίο έλεγε ''Στα 40 έχει κανείς την όψη που του αξίζει''.Έτσι είναι είμαστε 20-30 και κοιτάμε τους ειλικρινείς και τους ευαίσθητους ανθρώπους με το μικροσκόπιο πια-λες και είναι εξελιγμένος συνδιασμός μικροβίων κινέζικου ιού.

Έχουμε όλοι αρχικά ένα όνειρο για τον εαυτό μας και ένα όραμα και απλά γινόμαστε τέρατα και τρομαζόμαστε αναμεταξύ μας.Ποιος το ξεκίνησε το παιχνίδι αυτό; Εγώ δεν παίζω και θα πάω να του το πω.

Και θέλω και το κρυφτό και το κηνυγητό και η μακριά γαιδούρα να παίζονται με τους κανόνες που μου έμαθαν.Όποτε το βαρεθούμε αλλάζουμε παιχνίδι και άμα κουραστούμε έχουμε και ''σπίτι''.

''Σπίτι,σπίτι,σπίτι'' φώναζες! Έτρεχες λίγο αλλά έφτανες και μετά κανείς δε σε πείραζε-τόσο απλά

και ύστερα σε μαλώνανε ή μάλωνες και γύριζες σπίτι έτρωγες μουτρωμένος φασολάκια αλλά ήσουν ασφαλής

και μετά που άρχισαν οι κουλτούρες οι άτιμες και τα φιλοσοφικά και οι σχολές και η ζωή

σου 'παν ''σπίτι είναι όπου βρίσκεται η καρδιά σου και είσαι ασφαλής'' και άρχισαν τα βράδια που η καρδιά σου βρίσκεται διαμελισμένη ,σκορπισμένη σε άγνωστα σημεία και που σου 'χει καεί και η ασφάλεια και νιώθεις ανασφάλεια μέχρι τον ουρανό και πάλι πίσω και απλά δεν έχεις σπίτι.

Τρελέ κόσμε τρελέ-εγώ θα σε τρελάνω.