Νομίζω πως χρόνια τώρα κυρίως η θλίψη πυροδοτεί την έμπνευση.Πόσα κείμενα,πόσα τραγούδια,πόσοι πίνακες ζωγραφικής είναι αποτελέσματα θλίψης για μια απώλεια μεγάλου έρωτα,ανθρώπου αγαπημένου,για μια καμμένη γη,για μια γη που έχεις αποχωριστεί-για μια άλλη που έχει βρεθεί και έχει ονομαστεί δεύτερη πατρίδα.
Συνηθίζω συχνά (αραιά) να γράφω κείμενα για πράγματα κυρίως που δε χωράνε μέσα μου.Κι όμως αυτή τη φορά χωρούσε δε χωρούσε η φρίκη,εγώ δεν μπορούσα να γράψω ούτε μια λέξη.Μέρες τώρα νιώθω ότι έχει στηθεί ένα τσιμπούσι καννιβαλιστών και κατασπαράζουν όχι μόνο την Αθήνα,τη χώρα μου σε ευρύτερο πλαίσιο.Μπορεί και γω να κουβαλάω το κομμάτι μου-είτε μεγάλο,είτε μικρό στη σπηλιά μου με το άλλοθι να 'χω να φάω όταν θα πεινάσω-το ίδιο άλλοθι που εκτρέφουμε όλοι κομματιάζοντας χρόνια τώρα κάτι που νομίζουμε πως είναι έξω από'μας και που όμως μας περιέχει.Αυτοκαταστροφικά πλάσματα οι άνθρωποι,φανερώνεται ακόμη πιο έντονα σε εποχές δύσκολες,ζόρικες.
Στην αρχή έφτασε ο καφές 5 ευρώ,ύστερα το σουβλάκι 2,10, μετά η ξαπλώστρα 12,μετά μειώθηκε το χαρτζιλίκι, μετά κάτι ακούστηκε για κρίση που έρχεται,για κρίση που ήρθε,ο καφές ακόμη 5 ευρώ,το σουβλάκι 2,10,η ξαπλώστρα 12 ευρώ,το τραπέζι σε ένα λαϊκό ξελαϊκό πρόγραμμα 80 ευρώ,κόσμος πολύς πάντα,λεφτά και κρίση,σκάνδαλα,μπάλα,κούκλες και κούκλοι από πλαστικό,προγράμματα μεταγλωττισμένα,μεταγλωττισμένη η ζωή σου.Άστειες φωνές εκφράζονται αντί για'σένα και αλλάζεις κανάλι για να μη βλέπεις και αυτό συνεχίζεται κάθε μέρα 7-8 και ας το αγνοείς.Ύστερα διάφοροι μιλάνε βαμμένοι σε χρώματα κόκκινα,πράσινα,μπλε-βαμμένοι σε χρώματα για το πως θα σωθεί μια χώρα,η χώρα σου. Ανεβαίνουν στους πάγκους του πανηγυριού και φωνάζουν τις προσφορές τους για να διαλέξεις (''βρακί με λάστιχο-3 ευρώ'',''βρακί-με δυνατότητα αλεξίπτωτου-4 ευρώ'', ''και τα δυο μαζί 5'') και αρχίζουν τα παζάρια και βγάζουν τα χωνιά για να ακούγονται καλύτερα,για να ακούγονται.
Δεν ξέρω-μικρή στην ηλικία αν ψάξει κανείς τα στοιχεία μου,αλλά νομίζω πως εμένα με αφορά περισσότερο.Δεν ξέρω,οι γνώσεις μου οι ακαδημαϊκές μπορεί να είναι μηδαμινές-ανύπαρκτες επί του θέματος,μπορεί η ματιά μου να μην έχει ωριμάσει όπως θα μπορούσαν να πουν πολλοί και εύκολα,αλλά ίσως γι'αυτό βλέπω αυτό που υπάρχει και όχι κάτι άλλο που η ωριμότητα ή η γνώση μου θα πλάσει.Έτσι και αλλιώς, τόσοι ώριμοι και γνώστες υπάρχουν!Έτσι δεν είναι;Έτσι δε συστήνονται;
Με τα μάτια μου είδα εικόνες ζωντανές,φωτογραφίες κόκκινες,με τη μύτη και με το στόμα εισέπνευσα χημικά,χημικά που ''πότισαν'' και θα ''ποτίζουν'' τις γλάστρες του μπαλκονιού μου δεν ξέρω για πόσο,άκουσα φωνές,συνθήματα,κραυγές,κρότους και τέλος άγγιξα περνώντας το ξεχαρβαλωμένο,το σπασμένο,το ερείπιο.Νομίζω έτσι μπορείς να βαθύνεις τη θλίψη σου,με τις πέντε αισθήσεις να αντιληφθείς ότι για πολύ καιρό κανείς δε θα σου απαντήσει στο ''γιατί'' σου.Μ' ένα ''γιατί'' στο στόμα,θα μας θάψουν και δε θα χουμε προλάβει να φωνάξουμε- ''Μη!Είμαστε ζωντανοί''.
Έλεγαν στα αρχαία χρόνια ότι δεν υπάρχει καταλληλότερος πολιτικός,απ'τον πολιτικό που αρνείται να λάβει εξουσία.Με αυτό το σκεπτικό τα κοκκόρια που σκοτώνονται να πάρουν τη θέση του εξουσιαστή είναι οι πιο ακατάλληλοι.Και μόνο αυτός ο συλλογισμός επαληθεύει μια ανικανότητα από άκρη σε άκρη.
Δεν ξέρω τι γνωρίζουν,τι έχουν σπουδάσει,σε ποια συνέδρια έχουν παρευρεθεί και από ποια πετρόχτιστα τζάκια είναι οι πολιτικοί αυτής της χώρας.Αυτό που ξέρω είναι ότι τόσο από αυτούς όσο και δυστυχώς από την πλειονότητα των ανθρώπων της εποχής μας λείπει το ήθος. Χωρίς ήθος οδηγηθήκαμε εδώ,χωρίς ήθος ξεχνάμε να ζούμε.Χωρίς ήθος και χωρίς παιδεία προσπαθούμε να κάνουμε βήματα προς τα μπρος τρεκλίζοντας.
Αν ένας καθηγητής οφείλει και θέτει σκοπό της ζωής του να πλάσει ανθρώπινους ανθρώπους,αν ένας γιατρός να γιατρέψει τον κάθε πόνο,ένας πολιτικός οφείλει να αντιμετωπίσει τη χώρα του σαν παιδί του είτε έχει την αρχηγία είτε όχι. Ένας γονιός συνεπώς,όταν το παιδί του αργοπεθαίνει,σκύβει από πάνω του ξενυχτάει,στερείται,λέει λίγα και όπως μπορεί το σηκώνει.Αυτό είναι δυστυχώς η χώρα μας ένα παιδί που περνάει σε ακατάλληλους ανάδοχους γονείς-πολιτικούς, οι οποίοι έχουν πάρει έγκριση κηδεμονίας χωρίς καλή έρευνα από τον λαό.
Οι Άγγλοι λένε ''Μην κλαις πάνω απ'το χυμένο γάλα''.''Ποιός το 'χυσε αυτός να το μαζέψει! '',''Όχι εγώ,αυτός οφείλει να το μαζέψει με απορροφητικό χαρτί'', ''Μην τσακώνεστε,εγώ μπορώ με σφουγγαρίστρα αλλά δεν έχω ακόμη κοντάρι''.Τόσο καρτουνίστικες ατάκες-πόσο παραπέμπουν στην πραγματικότητα!
Ξέρεις,δε θέλω να πω άλλα,αναλύσεις του θέματος έχουν επιχειρήσει πολλοί άλλοι.Εγώ είμαι απ'αυτούς που βρίσκουν ιδέες μέσα στα συναισθήματα,που πιστεύω ότι το μέλλον είναι στα παιδιά,που χάνω τους φίλους μου που φεύγουν στο εξωτερικό απλά για να μπορέσουν να τελειώσουν τις σπουδές τους ή για να εργαστούν και να μην τρώνε στα 30 τους το ψωμί των γονιών τους,που βλέπω γονείς να θάβουν τα παιδιά τους,που βιώνω ιστορικές στιγμές με θύματα,που συλλέγω με δυσκολία σε μια τέτοια διαμορφωμένη κοινωνία ό,τι αγνό και αυθεντικό υπάρχει για να μπορώ να συνεχίζω κάπως,που αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να ζήσω τη ζωή που ονειρεύομαι στους δρόμους μια πόλης που μ'έμαθαν να αγαπάω παίρνοντας με απ'το χέρι,που αναρωτιέμαι αν μετά από χρόνια που θα κρατάω εγώ κάποια χέρια θα έχω κάπου να τα πάω, θα έχω κάτι να τους δώσω να αγαπήσουν-και αν θα μπορώ να τους δείξω την Αθήνα μου και να τους πω να θυμούνται αυτό που'λεγαν σε 'μένα-''Κοίτα,ό,τι αγαπάς, σώσε το''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου