Όλα ήταν απλωμένα.Το ένα δίπλα στο άλλο. Κάπου , κάποτε δε χωρούσαν άλλο και έφτιαξαν δεύτερες και τρίτες στρώσεις από αυτά. Μας είπαν, ''μπαίνοντας , προσέχετε πού πατάτε''. Φανταστήκαμε πως κοιμάται κάποιος και ότι εμείς δεν έπρεπε να τον ξυπνήσουμε. Χώρος δεν υπήρχε να πατήσουμε, μονάχα πάνω σε αυτά για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Πατώντας τα, ακούγονταν κρότοι, σαν βόμβες που σκάνε, τη στιγμή της επίθεσης. Μάλλον, θα τους ξυπνήσαμε με τόσο θόρυβο. Θα τους ξυπνήσαμε, αυτούς που έκαναν όνειρα και που αφήνοντας τα να στεγνώσουν, τους πήρε ο ύπνος, για χρόνια εκατό.Μας είπαν: ''Μπαίνοντας, προσέχετε πού πατάτε'' και εμείς δεν προσέξαμε, στεγνά τα παρασύραμε στο διάβα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου