Συνθήκη του Ξένου

Εικονογράφηση από Μαρία Κόζαρη Μελά
mandydiamanti@hotmail.com

Άκου: You Said Tomorrow Yesterday- Tied + Tickled Trio

 https://www.youtube.com/watch?v=_LE6fqK-p_c&feature=related

Συνθήκη του Ξένου.

Καθόμουν σε μια καρέκλα και περίμενα να περάσει η ώρα. Όταν σκέφτεσαι ο χρόνος υποχωρεί. Έτσι και τώρα, τη μια έξω ήταν μέρα, την επόμενη είχε νυχτώσει. Ίσως, τελικά και οι μέρες μας έτσι γρήγορα να περνούν και να σταματούν μόνο για λίγο σε στιγμές απερισκεψίας και κάπως έτσι να βιώνεται ο έρωτας , η ζωή , το ψέμα, η αλήθεια ,πότε σαν να καπνίζεις ένα πακέτο τσιγάρα και πότε σαν να ' χεις κάνει μόλις μια τζούρα.

Είσαι μπροστά στο νιπτήρα, κάνεις πως πλένεις και χαϊδεύεις πιάτα. Η ανάγκη του χαδιού δεν ξεπλένεται ποτέ, βλέπεις. Μόνο στεγνώνει πού και πού και γίνεται πέτρωμα που ακινητοποιεί τα χέρια. Πάντα αναρωτιόμουν , γιατί η διαδικασία αυτή σου παίρνει τόση ώρα, γιατί την αναλαμβάνεις πάντα εσύ. Τώρα ξέρω. Ίσως για ‘σένα οι στιγμές τρυφερότητας πρέπει να βιώνονται και να βουλιάζουν σε ένα σιφόνι, να μην τις βλέπει κανείς.

Σκούπισες τα χέρια σου σε μια πετσέτα. Μέχρι να με πλησιάσεις τα δάχτυλα σου είχαν πετρώσει. Σαν πέτρες που έπεσαν στο έδαφος από κάποιο ύψος γύρω στο 1,80 , τα ακούμπησες στο τραπέζι, ανάμεσα σε σημειώματα και σημειώσεις. Αν πρόσεχες, θα έβλεπες εκτεθειμένες ανάγκες που ζητούσαν να καλυφθούν  συγκεκριμένη ώρα και μέρα ,κολλημένες σε επιφάνειες . Κάθε μέρα γλιστρούσα και έπεφτα πάνω τους και κανένα βάθος, καμιά υποχώρηση δεν απορροφούσε τον πόνο ή το τράνταγμα.

Η ειλικρίνειά σου ξεδιπλώθηκε , σαν τόπι υφάσματος ευτελούς μπροστά μου και περίμενε να την κοστολογήσω. ¨Θα φύγω. Πρέπει να φύγω για λίγο. Δε θα σε αφήσω μόνη. Θα σε φροντίζει ο Κωστής. Δεν ξέρω ακόμη πότε ακριβώς. Θα είναι ξαφνικό το κάλεσμα. Καταλαβαίνεις, φεύγω επειδή μου το ζητούν και όχι επειδή θέλω¨. Οι εξηγήσεις, δόθηκαν και ύστερα ένα φιλί μικρό που πέρασε από την τρύπα της βελόνας που με έραβε και με μπάλωνε τα τελευταία χρόνια, όποτε έσκιζα.

Έφυγες από το δωμάτιο. Στο δωμάτιο των ξένων η βαλίτσα σου ήταν έτοιμη.  Εκεί μέσα υπήρχαν εκτός από πουκάμισα και γραβάτες, πράγματα παραπάνω από απαραίτητα. Είχα ακούσει στο τηλέφωνο μισόλογα για μια τάση φυγής που πια είχε γίνει ισχυρή δύναμη. Η εγκατάλειψη μετονομάζεται σε φευγιό όταν δεν αντέχει το όνομά της και ο ενεστώτας του παρόντος μεταμφιέζεται σε μια διάρκεια που σου δίνει περιθώρια  να φύγεις πριν σε δουν.

Πάνε χρόνια που μου δίνεις εξηγήσεις και τελικά οι εξηγήσεις ανταλλάσσονται μεταξύ των ξένων. Τα απαραίτητα διπλώνονται και στοιβάζονται σε βαλίτσες που πάνε ταξίδια δίχως επιστροφή. Οι αποχωρήσεις γίνονται αθόρυβα και στο τέλος δεν κλείνουν την πόρτα, για να περιμένεις λίγο μήπως φανεί  και ύστερα να τις κλείσεις, αφήνοντας την ηχώ της μοναξιάς να ακουστεί στην αλλαγή. Πάνε χρόνια που μου δίνεις εξηγήσεις για το ποιος φταίει , όσα χρόνια η ειλικρίνειά σου , απαρνιέται την αλήθεια σου. Στο δωμάτιο των ξένων κοιμάμαι, βιώνοντας μια ατελή συνθήκη ξένου. Περιμένω την οικειότητα να επιστρέψει ενώ στον καθρέφτη του σπιτιού, βάφεται μια ξένη.