Αγαπάμε με το κεφάλι μας και δίνουμε με τα χέρια μας, το βάδισμά μας εξαρτάται απ' τα δικά μας πόδια, ο ρυθμός της αναπνοής μας είναι προσωπικός. Αυτή είναι μια καλή αρχή για να γίνεται κανείς αισιόδοξος από επιλογή και όχι από αφέλεια. Σε ένα χώρο που ώρες-ώρες στενεύει και γίνεται ασφυκτικός μας επιβάλλονται άλλες ατμοσφαιρικές συνθήκες. Ας μάθουμε και 'μεις να αναπνέουμε αλλιώς. Ακόμη και χωρίς αέρα όπως είχε πει και η Τζένη Μαστοράκη. Ας αναπνεύσουμε ένα μουσικό κομμάτι, ένα κείμενο, ένα γιασεμί, μια ζεστή κουβέντα, ένα ειλικρινές βλέμμα. «Όλα είναι θέμα αναπνοής» και παρατηρητικότητας (συμπληρώνω εγώ).
Κάπου στο Κέντρο της Αθήνας, ερωτευμένη αθεράπευτα με την πόλη, μια τάση ρετρό, μια αναζήτηση για το αυθεντικό, δεν αρκούμαι στις προθέσεις, στην ανελέητη πρόσθεση των χρόνων προστίθεμαι και αφαιρώ και όταν δε γράφω στίχους βρίσκω και χάνω το βήμα…στο χορό.
Θα με βρεις: εδώ κι εκεί
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου