Και λοιπόν;
Έκλεισες τα μάτια μου με κόκκινο πανί
Και η αδυναμία μου να δω το έκανε μαύρο
Οδήγησα σε δρόμο ανηφορικό που οδηγούσε σε φως
Και με έπιασε φανάρι ,το αισθάνθηκα.
Και θέλησα να πατήσω το γκάζι να περάσω με κόκκινο.Δεν το ‘κανα.
Και τώρα το πορτοκαλί με εκνευρίζει.
Με μάτια ορθάνοιχτα άρχισα να οδηγώ και έχω μπροστά μου δρόμο άδειο που έχει την τάση να μικραίνει.
Κρατάω την ανάσα μου.Θα φτάσω σπίτι.
Κάνω κύκλους σε δρόμους.Κάνω κύκλους.
Και όταν σταματάω να τρέχω νοιώθω απροστάτευτη.
Κοιτάζω κάτω και προσπαθώ να μην πατήσω τις γραμμές στα πεζοδρόμια.
Παιδιάστικο.
Και ύστερα προσπαθώ να μετρήσω αντίστροφα για να εμφανιστείς.
Και ανακαλύπτω ότι δε μ’αρέσει να παίζω αυτό το παιχνίδι.
Το κυνηγητό αρχίζω μόνη μου και φωνάζω ‘’πιάσε με’’ κοροϊδευτικά.
Σαν παιδάκι.
Κάθησα σε ένα μέρος και με πείσμα παρέμεινα εκεί.
Κακομαθημένο.Μαθημένο παιδί στα κακά και τα άγρια.
Και πού να ‘ξερες οτι η ευτυχία μου εξαρτάται από πράγματα λιγοστά
Ίσως τότε μου έφερνες ένα κόκκινο μπαλόνι.
Ίσως τότε να μου τραγουδούσες μέχρι να με πάρει ο ύπνος μέσα στα σκοτεινά.
Και μου αρέσουν οι εικόνες.Αυτές είναι είτε ασπρόμαυρες είτε πολύχρωμες η ουσία της ζωής μου.
Και το ξέρουμε.Μα η τελευταία εικόνα σου είναι με χιόνια οθόνη σύγχρονης τηλεόρασης.
Δε βρήκα σήμα επαρκές.
Και λοιπόν; Πάντα ζωγράφιζα οτι αγαπούσα.Δεν το κατάλαβες;
Πήρα άσπρο χαρτί και έβαλα τα χρώματα που ήθελα και εμάς.
Το τοποθέτησα πάνω στην όθόνη...τη χιονισμένη και άρχισαν να λιώνουν οι πάγοι και άρχισα
να γελάω δυνατά.
Παιδικά.Και λοιπόν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου