Ξέρεις,μ'αρέσει να ξεκινάω ή να τελειώνω μια φράση μου έτσι.
''Ξέρεις'' ή ''να ξέρεις''.Να'ξερες!
Μαζεμένα τα γόνατα στο στήθος
σε ουδέτερο έδαφος μεταξύ άγνοιας και γνώσης.
Και εκεί που ξέρεις και'κει που δεν ξέρεις
η ανάσα χωρίς ρυθμό,η ανάσα θύμηση.
Τι θέλεις πια; Ούτε εσύ δεν ξέρεις.
Μου αρέσει να χαμογελάς,να ξέρεις.
Εσύ με ξέρεις.
Ξέρεις,μ'αρέσει να πιστεύω ότι ξέρεις.
Και παράλληλα δε θέλω να ξέρεις πολλά,γιατί τα πολλά
θα μου φαντάζουν πιο λίγα όταν θα φεύγεις.
Φιμωμένα τα στόματα στο πλήθος
σε καρέκλες δεμένοι με σπάγκους,τα χέρια πληγιασμένα
απ'το πολύ πάρε-δώσε.
Και εκεί που ξέρεις και 'κει που δεν ξέρεις
τα μάτια βουβά,τα μάτια μαγνήτες να συγκρατούν τα σημαντικά της ημέρας
κολλημένα στο ψυγείο,δίπλα στη λίστα για τα ψώνια.
Ξέρεις,δεν ξέρω αν μου αρέσει να το ξέρεις
αλλά αυτό το κομμάτι κόκκινου υφάσματος που'χουμε ραμμένο
ξεχειλώνει.
Μία πολύ μεγάλο,μία τόσο δα μικρό
και ξέρεις, οι ραφές ανοίγουν με τα χρόνια.
Και ξέρεις άραγε να ράβεις;
Ή θα ξεφτίσει και το μέσα θα χυθεί;
Διπλοβελονιά.
Πριν από 'μένα αυτό
μετά από μένα κάτι άλλο
δεν ξέρω να διαβάζω τον χάρτη με συντεταγμένες
δεν ξέρω να εντοπίζω τη γωνιά μου και πώς θα πάω να τη βρω
μη μου την πάρει άλλος;
Γρήγορα θα έτρεχα να κουρνιάσω.
Και 'κει που ξέρεις και 'κει που δεν ξέρεις
τα αυτιά σου κλεισμένα,ακούς από αλλού
πεισματικά αρνείσαι να ακούσεις
δε θες να ακούσεις.
Δε θες αυτό το άκουσμα να αλλάξει τη ροή στο νερό της βρύσης που σε ξεδιψάει.
Και τελικά ακούς.
Ακούς τα ασήμαντα.Πορεύεσαι όμως με τα σημαντικά.
Μόνο σου μέλημα να στέκεις εκεί
είτε σε μια καρδιά τόσο μικρή
είτε σε μια καρδιά μεγάλη
με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά
σαν παιδί ξαπλωμένο σε κόκκινο γρασίδι.
Και άραγε είσαι η αγαπημένη;
Δεν ξέρεις και όμως ξέρεις ότι υπήρξαν πολλές απ'αυτές
και ότι όμως εσύ είσαι και ότι αυτό είναι.
και όμως ξέρεις ότι η αγαπημένη σου μυρωδιά
είναι αυτή του γιασεμιού.
και όμως ξέρεις ότι το δοχείο που σε φιλοξενεί τα βράδια δε θέλεις να ναι παν.
θες να είναι δοχείο μελανιού ανεξίτηλης γραφής.
και ξέρεις ακόμα,ότι σου αρέσουν οι συγχρονισμένες ανάσες στη σιωπή.
και όμως ξέρεις ότι σου αρέσουν τα γλυκίσματα και τα γλυκά τα λόγια
Αχ!Αυτά τα γλυκίσματα με έφαγαν.
Και όταν το σώμα παχαίνει η καρδιά μένει λειψή.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπώ μέχρι τον ουρανό και πίσω πάλι :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ πολύ!! :))))
ΑπάντησηΔιαγραφήegw prosopika
ΑπάντησηΔιαγραφήtipota den 3erw kai ola ta gnwrizw.
pws kanei kuklous to mualo gia ola afta pou 3ereis?
εισαι.! εχεις.! να το 3ερεις
kai mono esy tha mporuses na gnwrizeis.!
με άλλα λόγια μονόπλευρη αλήθεια δεν υπάρχει!
καληνύχτα
Ξέρω πολύ καλά.Τα λόγια και τα γραψίματα είναι καλά αλλά την αλήθεια και γενικά τις αλήθειες τις λένε τα μάτια κατά τη γνώμη μου...και το χαμόγελο .Εγώ από κει μαθαίνω.Και αφού μάθω τις αλήθειες προσπαθώ να τις κρατάω μέσα μου και να τις ανταποδίδω. Τα λόγια μερικές φορές μπερδεύουν,προβληματίζουν αλλά ως εκεί.Τα λόγια είναι αυτά που κάνουν κύκλους στο μυαλό κατά περιόδους όχι όλα τα άλλα.Άλλωστε και τα λόγια περιστασιακά είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι με τα λόγια μπορώ να φλυαρώ,όπως και με τα γραψίματα-μια φιλολόγα είμαιάλλωστε-αλλά με τα μάτια είμαι λιτή-σύντομη και περιεκτική.Και όταν κάποιος αμφιβάλει για την αλήθεια των λόγων μου τότε μπορεί να τσεκάρει την αλήθεια μου από εκεί.
Και οι άνθρωποι γνωρίζουν απλά όπως λέει και ο Πλάτωνας...μερικές φορές χρειάζονται να θυμηθούν τη γνώση.Ίσως εκεί είναι το ψεγάδι μας.
Μονόπλευρη αλήθεια δεν υπάρχει,συμφωνώ.
Τι γίνεται όμως άμα σε βγάζουν ψεύτη;
Η αλήθεια βρίσκεται σε αυτό που εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να ζήσουμε.
''Ακούς τα ασήμαντα.Πορεύεσαι όμως με τα σημαντικά.
Μόνο σου μέλημα να στέκεις εκεί
είτε σε μια καρδιά τόσο μικρή
είτε σε μια καρδιά μεγάλη
με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά
σαν παιδί ξαπλωμένο σε κόκκινο γρασίδι.''
καλημέρα.