(κάντε κλικ στο λινκ)
έτσι έγραφε το βιβλίο της.
Με χώμα φτιάχνονται.Με χώμα.
Και όταν δακρύσουν αλλάζει το σχήμα.
Και όταν στεγνώσουν θρυμματίζονται.
Κι αν αγαπήσουν,μάζα.
Και όταν κοιμούνται,χώμα.
Και όταν κοιμούνται τέλειος,ολοστρόγγυλος κύκλος.
Κι αν είσαι χώμα,σκύβω και με μανία μαζεύω στις χούφτες μου όσο μπορώ.Σε μαζεύω κοντά μου.
Κι αν είσαι ουρανός,περπατώ κοιτώντας ψηλά.Σε κοιτάζω στα μάτια.
Κι αν είσαι χώμα,είσαι πάτημα να πάω μπροστά.Δε σε πονάω,σε πονώ.
Ανήσυχος ύπνος και ο σημερινός.
''Είσαι καλά''; ''Απλά πες μου ό,τι είσαι καλά...κι αν θες πες μου και που είσαι για να μπορώ να σε κοιτάζω όταν σου μιλώ''.Έτσι έκανα.Έτσι κάνω.
Το ξένο γίνεται δικό σου,όταν δεν είσαι ξένος.
Όταν δεν ξέρεις τι είσαι,αλλά δεν είσαι ξένος.
''Τα κυπαρίσσια είναι οι σκάλες για τον ουρανό''
μου' χε πει κάποιος.
Κι αν θέλω να ανεβοκατεβώ;Κι αν θέλω να κατέβεις;
Μην επισκεφτείς εμένα.
Το ξένο γίνεται δικό σου,όταν δεν είσαι ξένος.
Όταν δεν είσαι ξένος,αλλά δεν ξέρεις τι είσαι.
Και ας ήμασταν από κάτι πιο ανθεκτικό,στο άδικο.
Ίδιοι είμαστε εσύ και εγώ,χωμάτινοι άνθρωποι.
(Εικόνα από την καταπληκτική καλλιτέχνη Σταυρούλα Παπαδάκη,απλή συνονυμία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου