Φουστάνια.

Χάζευα τα φουστάνια τους με τις ώρες.


Κάποια πουά που το γαζί τις βούλες έκοβε στη μέση ,στις ραφές και γίνονταν αυτά τα μετρημένα 


μισοφέγγαρα σε υφάσματα με αμέτρητες πανσεληνους.  


Και κάποια άλλα με λουλούδια απ'άκρη σ'άκρη-θαρρείς πως στα τελειώματα κρεμόντουσαν κοτσάνια 


και πώς στα στήθη τους μαζεύονταν τ'αποστάγματα. 


Τα ριγωτά εκείνα τα πολύχρωμα, τα δίχρωμα-


σε γραμμές παράλληλες αυστηρά τα χρώματα φυλακίζουν


Θεέ μου,ας πιάσει μια βροχή να στάξουν το ένα μέσα στ'άλλο!


Κι ύστερα το αεράκι αυτό αθώα να αποκαλύψει τα πόδια αυτά του σώματος που κρέμεται ο 


κόσμος.