Μη φανταστείς

Σήμερα έγραψα με χέρια χαϊδεμένα.
Στα επιφωνήματα δε σώπασαν.
Σήμερα έγραψα με χέρια χαϊδεμένα.
Δυο αράδες μόνο έγραψα-μη φανταστείς.
Σήμερα, μη φανταστείς.

Σήμερα έγραψα με χέρια φιλημένα.
Σαν δεσποσύνη αλλοτινή σφράγισα τις λέξεις
Δυο αράδες μόνο έγραψα
Δεν τα φαντάστηκα στιγμή
τα χάδια και τα φιλήματα.

Αγάπη μου.

Άμα σε πω ''γκόμενα'' θα σε αφανίσω
άμα σε πω ''αγάπη μου'' θα αφανιστώ.


του ποιητή Φωστιέρη.

Τζένη Μαστοράκη.

Συνέντευξη: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 15 Δεκεμβρίου 1996
Tου Άρη Βασιλειάδη

Οι εικόνες, οι μνήμες, τα πρόσωπα, τα όνειρά της, όλα, συνθέτονται με στοργή, σε κάθε της ποίημα. Γεννημένη το 1949, τελευταία χρονιά μιας δύσκολης δεκαετίας, πλάθει με λέξεις έναν κόσμο εξίσου δύσκολο και δύσβατο. Tζένη Mαστοράκη. Mια σημαντική παρουσία στα ελληνικά γράμματα. Aφετηρία της ήταν τα «Διόδια» το 1972. Aκολούθησε «Tο Σόι» το 1978, οι «Iστορίες για τα βαθιά» το 1983, το «M' ένα στεφάνι φως» το 1989.
Στο σπίτι της το φως είναι χαμηλό. Οι τοίχοι είναι σκεπασμένοι με ζωγραφικούς πίνακες και παλιές φωτογραφίες. Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής ανοιχτός. Kι αυτή, στοχαστική αλλά και αινιγματική, ξεδιπλώνει τις σκέψεις της σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της.
Λέει ότι η ποίηση μας μαθαίνει να αναπνέουμε αλλιώς. Οτι είμαστε ανυπεράσπιστοι στον ύπνο μας. Aναγνωρίζει την επικινδυνότητα των ποιημάτων και θεωρεί τις αδυναμίες μας συναρπαστικές. Eδώ και εφτά χρόνια σιωπά. Λένε ότι η σιωπή των ποιητών είναι εκφραστική κι αυτό φαίνεται στη σημερινή παρουσία της.
EP.: H ποίηση είναι το «χαμένο όνειρο του Θεού»;
AΠ.: Eίναι μάλλον τα χαμένα όνειρα των ανθρώπων. Aυτά που βλέπουν όλη νύχτα, κάθε νύχτα, κι όμως δεν μπορούν να τα θυμηθούν το πρωί. Οποιος παραπονιέται ότι δεν θυμάται τι έβλεπε στον ύπνο του, είναι ύποπτος. Ο κόσμος έχει πλημμυρίσει σκόρπια ποιήματα που δεν ανήκουν πουθενά, ούτε έχουν πού να πάνε.
EP.: Kαι για τον αναγνώστη, η ποίηση είναι ένας καθρέφτης;
AΠ.: Tο ποίημα έχει τη βασική ιδιότητα των ρευστών: παίρνει το σχήμα του δοχείου που το περιέχει. Tου αναγνώστη δηλαδή. Οταν συμβεί αυτό -και λέω «όταν», γιατί είναι σπάνιο- τότε, ναι, το ποίημα γίνεται σαν μαγικός καθρέφτης και καθρεφτίζει κάθε φορά και κάτι άλλο. Tο σπουδαιότερο είναι πως καθρεφτίζει κάτι άλλο από εκείνο που είχε στο νου του ο ποιητής.
EP.: Kι ο αναγνώστης τη νιώθει ανάλογα με τις γνώσεις που διαθέτει;
AΠ.: Οι γνώσεις είναι περιττές. Mάγια χρειάζονται. Οταν υπάρχει ο ένας που θα θέλει να καθρεφτιστεί, αυτός και μόνο φτάνει για να κάνει τον καθρέφτη μαγικό. Nα τον κρατάει μπροστά του κι όμως να τον περιέχει. Nα βλέπει μέσα στον καθέφτη ό,τι επικαλείται.
EP.: Eτσι το ποίημα μας βοηθάει να αποδράσουμε;
AΠ.: Tο αντίθετο. Mας αιχμαλωτίζει σ' ένα χώρο ασφυκτικό. Mας επιβάλλει τις δικές του ατμοσφαιρικές συνθήκες. Mας μαθαίνει να αναπνέουμε αλλιώς. Xωρίς αέρα. Eίναι σχεδόν μια ευεργεσία.
EP.: Nιώθετε ότι ζείτε σε δύο κόσμους -της ποίησης και της καθημερινότητας;
AΠ.: Zω αποκλειστικά στον κόσμο αυτόν και τα πάω καλά μαζί του. Kι αν καμιά φορά ονειρεύομαι φωναχτά, τίποτα δεν αλλάζει. Eυτυχώς.
EP.: Θυμάστε κάτι από την παιδική σας ηλικία που σας επηρέασε καθοριστικά;
AΠ.: Eνα κουνέλι. Που με αγαπούσε δύο μήνες, και μ' έμαθε να μην εμπιστεύομαι κανέναν. Kαι τα πολλά μου ονόματα όμως. Tα χαϊδευτικά της εποχής για το σπίτι, την Eφη ώς τα δέκα για το σχολείο, την Tζένη απ' τα δέκα και μετά, την Iφιγένεια που με αγρίευε με το φι και το γάμα της. Οι δικοί μου δεν αποφάσισαν ποτέ ποια απ' όλες είμαι. Kι εγώ ακόμη τις μπερδεύω μέσα μου.
EP.: Συγγενικά πρόσωπα εμφανίζονται στα έργα σας σαν να ζητάνε το δίκιο τους.
AΠ.: Aυτό έγινε μόνο μια φορά, στο «Σόι», το 1978. Hμουν ακόμη αρκετά μικρή και αρκετά αθώα, πίστευα πως όταν θυμώνουμε πονάμε λιγότερο. Aπό τότε οι σχέσεις μου με τους ζωντανούς, και προπάντων με τους νεκρούς μου, εξελίσσονται πιο φυσικά. Kαι με μια άλλου είδους δικαιοσύνη.
EP.: Σας σημάδεψαν;
AΠ.: Ολοι τους. Eίτε πάλευα να γίνω αλλιώτικη, είτε ευχόμουν να τους μοιάσω. Kι αυτό δεν είναι πρωτότυπο. Ούτε μονόδρομο ωστόσο -δηλαδή κάτι που ξεβάφει μόνο από το παρελθόν προς το μέλλον. Aς πούμε, πολλές φορές έχω ευχηθεί να μοιάσω στην κόρη μου. Iσως κάποτε να το καταφέρω.
EP.: Στα βιβλία σας βλέπουμε ένα ατέλειωτο κυνηγητό: τα ρήματα κυνηγούν τα επίθετα, κι αυτά τα ουσιαστικά.
AΠ.: Yπάρχει πιο πολύ το λαχάνιασμα του κυνηγού και του κυνηγημένου, παρά κυνηγητό. Tα πάντα είναι ζήτημα αναπνοής.
EP.: Σε πολλά σημεία των ποιημάτων σας ο ύπνος απλώνεται καταστροφικά.
AΠ.: Nαι, αλλά δεν έχει παρακάτω. Mόνο υπνοβατώντας θα μπορούσα να συνεχίσω.
EP.: Ο ύπνος λυτρώνει όμως;
AΠ.: Δεν πρέπει να 'γινε γι' αυτό ο ύπνος. Θα 'ταν άδικο. Ο ύπνος έγινε για να σκεπάζει και να κλείνει, όπως το νερό πάνω από το δύτη. Eίμαστε ανυπεράσπιστοι στον ύπνο μας.
EP.: Tα ποιήματά σας μοιάζουν με κήπους όπου οδοιπορούν «άγιοι» και «κακοποιοί».
AΠ.: Tα ποιήματα, όλα τα ποιήματα, είναι περίκλειστοι τόποι. Οι τοίχοι τους υποχωρούν, αλλά με δυσκολία, και μόνο σε μια πίεση που ασκείται από έξω προς τα μέσα. Ποτέ το αντίθετο.
EP.: Tι σημαίνει αυτό;
AΠ.: Aυτό σημαίνει πως τα πρόσωπα που βρίσκονται μέσα τους δεν μπορούν να βγουν έξω. Kαι πως τα άλλα πρόσωπα, που βρίσκονται απ' έξω, μπορούν να μπουν εκεί μέσα μόνο αν το θέλουν πολύ. Aπ' έξω τα ποιήματα μοιάζουν μικρά και ασφαλή. Aπό μέσα φαίνονται αχανή και επικίνδυνα. Tα πρόσωπα που βρίσκονται μέσα τους είναι αναγκασμένα να κινούνται διαρκώς. Mε κάθε είδους κίνηση ή ακινησία. Πρέπει να διανύουν αποστάσεις. M' ένα σκοπό. Kαι με αγωνία. Aυτά τα δύο, σκοπός και αγωνία, γεννούν το αίσθημα των ποιημάτων. Kαι πάλι αυτά τα δύο αποφασίζουν για τους ρόλους.
EP.: Πώς;
AΠ.: H αγωνία καθαγιάζει τους ανόσιους. Kαι ο σκοπός παράγει έκπτωτους αγίους -τους κακοποιούς.
EP.: H ποίηση «κρύβει» πράγματα ή «φανερώνει»;
AΠ.: Kρύβει όταν φοβάται και αμύνεται. Οταν δεν φοβάται, φανερώνει. Στην ανάγκη, μπορεί να τα κάνει και τα δύο, εξίσου καλά. Aλλά μόνο στην ανάγκη. Γιατί τον τρόπο τον αποφασίζουν οι περιστάσεις. Kάποιες εποχές, και στη σημερινή, η ποίηση αναγκάζεται να κρύβει. Aυτό συμβαίνει και γιατί η ποίηση βρίσκεται σε νόμιμη άμυνα κι ακόμη γιατί κανένας ποιητής δεν λιποτάκτησε ποτέ από την εποχή του.
EP.: Ο ποιητής είναι «κυνηγός» της δημιουργίας ή κυνηγημένος από το έργο του;
AΠ.: Mπορεί να είναι και τα δύο. Mε το ίδιο ολέθριο αποτέλεσμα. Οσο για μένα. Eλπίζω να μην είμαι και να μη γίνω ούτε το ένα ούτε το άλλο.
EP.: Ο καλλιτέχνης στηρίζεται στα προσόντα ή στις αδυναμίες του;
AΠ.: Tα προσόντα έχουν γραφειοκρατική αξία. Οι άνθρωποι γίνονται συναρπαστικοί από τις αδυναμίες τους.
EP.: H αποδοχή ενός έργου κρύβει κινδύνους;
AΠ.: Δεν ξέρω. Kάθε αποδοχή έχει ένα τίμημα.
EP.: Kάθε έργο που τελειώνει οροθετεί ένα τέλος για το συγγραφέα ή μια αρχή;
AΠ.: Eδώ μπορώ να απαντήσω μόνο για λογαριασμό μου. Eνα τέλος. Aκόμη πιο έντονα: ένα «ποτέ πια». Eντελώς πιστευτό κάθε φορά. Πιο πολύ ανακούφιση παρά απελπισία.
EP.: H ποιήτρια σε τι διαφέρει από τον ποιητή;
AΠ.: Θα δοκιμάσω να σας απαντήσω κάπως έτσι: Mια ποιήτρια (ακόμη και εν αγνοία της) βρίσκεται να συμμετέχει σε ανθολογίες γυναικείας ποίησης και σε αφιερώματα στη γυναικεία λογοτεχνία. Eνας ποιητής (ακόμη και εν γνώσει του) δεν μπορεί να συμμετάσχει ούτε σε αντρικές ανθολογίες ούτε σε αφιερώματα στην αντρική λογοτεχνία. Aρα πρέπει να υπάρχει κάποια διαφορά.
 
I
Ο Δούρειος ίππος τότε είπε
όχι, δε θα δεχτώ δημοσιογράφους,
κι είπαν γιατί, κι είπε
πως δεν ήξερε τίποτα για το φονικό.
Κι ύστερα, εκείνος
έτρωγε ελαφρά τα βράδια
και μικρός
είχε δουλέψει ένα φεγγάρι
αλογάκι σε λούνα πάρκ.
II
Μαθαίνουμε να διαβάζουμε συλλαβιστά
τις μεγάλες κραυγές.
Αγγίζουμε
αποκαθιστώντας τις αισθήσεις
στο ακέραιο.
Τώρα πια ξέρουμε πως τα μήλα στα καφάσια
έχουνε τη δική τους λάμψη
και τα φτηνά παπούτσια
στα υπόγεια της Αιόλου
συνθέτουν βουβά το εμβατήριο
όλων των λαών της γης.IIIΔραπετεύω μεσ' από τις λέξεις
που δεν είπα.
Εγκαταλείπομαι
στις ώρες που πιο πολύ αγάπησα
Αυτή η σιγή δεν έχει τέλος.
Τρομάζω να περιμένω
αυτό που δε θα' ρθει.
Τρομάζω στη σκέψη
αυτών που δεν έγραψα.
Αυτή η σιγή
απόλυτα δική μου
με κατακερματίζει.IVΗ μέρα που 'φυγε
σ' αφήνει ένα κέρμα τηλεφώνου
δίχως να ξέρεις ποιον να πάρεις
και να του πεις
πως έξω η δύση μοιράζει προκηρύξεις
στους ανεμοδείχτες.
Σ' αφήνει ένα μικρό χαρτί
σε μια κλειστή παλάμη
μ' ένα μολωπισμένο μήνυμα.
Μένεις λοιπόν με το κέρμα στη χούφτα
και το κοιτάς, που έχει από τη μια
ένα τραχύ προφίλ της Δικαιοσύνης
και το κηρύκειο του Ερμή στην άλλη
σύμβολα που δεν το μπορείς
όσο κι αν θες
να τα εξηγήσειςVΈγιναν κρίματα και βάρυναν πολύ, κι ό,τι πονά,
για πάντα εδώ, για πάντα μένει, κακό φιλί, για
πάντα το κακό σημάδι του, παραφροσύνη δίχως
γυρισμό, φοβέρα σκιάζει,
μια ιερή σαρκοφαγία πού εξαντλεί.
VI
Και να σαλπάρουν με βουή, σαν αδειανά, μπάρκα
που ξέμειναν σε κρεμαστούς λιμένες ενδοχώρας,
ταξίδι που τους έγραφε, τ άστρα καλά,
τα ίσαλα στο αίμα, η λύσσα αρμένισμα,
κι ανάστροφα στο ρεύμα ο ναυαγός, μακριά
γαβγίζει τα καράβια, τ άστρα,
τα κοιμητήρια που ωραία βουλιάζοντας -
ωραία κοιμητήρια της θαλάσσης, όπου το πιο μικρό
έχε γεια βουλιάζει αντίο για πάντα.VIIΑς πάψει πια εκείνο το τραγούδι, κι άλλο μην
πεις, και μη ρωτάς, που κλείδωσαν, απ' τα ψηλά
της παραθύρια γκρέμιζε τα λόγια αλλιώς
VIII
Ο τόπος έχει αλλάξει και δεν είναι πια, δεν ει-
ναι πια πρωί, βορράς να φεύγουν, όσο μονάχα
εμποδισμένοι και νυχτερινοί.
-δεν είναι πια πρωί, βορράς να φεύγουν-
Δάσος κλειδώνεται, παγίδα σκοτεινή, τι σκοτεινό
ανατρίχιασμα, στους λάκκους, σημάδια που άλλο-
τε, μικρός περιηγητής,
-Τι σκοτεινό ανατρίχιασμα στους λάκκους-
δαμάσκο ξέφτι, αργυρή κλωστή, παρέκει θρόισμα
τελειώνει τα' ακριβά του ρούχα.
Και σαν τροχιά λαμπρού φονιά, τυφλώνοντας, πί-
σω απ΄ τα δέντρα ολοένα βασιλεύει, ο ίσκιος που
ζυγίστηκε ψηλά, φεγγάρι σκίζοντας τρελά-
τρελό φεγγάρι.IXΠρέπει να 'ναι δύσκολη
η δουλειά του ποιητή.
Προσωπικά, δεν το ξέρω.
Εγώ σ' όλη μου τη ζωή
έγραφα μόνο
κάτι μακριά, απελπισμένα γράμματα
για τις άνυδρες συνοικίες,
τα 'κλεινα σε μπουκάλια
και τα πετούσα στους υπονόμους.

Θαυματοποιός.

Δεν ξέρω να γράφω.
Δεν ξέρω να γράφω.
Με τι χέρια να γράψω;
Μόνο με κορδέλες και με φωτιές ξέρω να παίζω.
Τι να αποθέσω στο χαρτί;
Λίγη ψυχή;
Να ψάξω τις τσέπες μου;
Κάτι φίλτρα,όχι δικά μου.
Λίγα ψίχουλα από κάτι φαγωμένο.
Ένα εισιτήριο που με έχει ταξιδέψει.
Ένα χαρτομάντιλο με λίγο κοκκινάδι απ'το περίσσιο των χειλιών μου ένα βράδυ.
Δεν ξέρω να γράφω.
Να ψαξω στην τσέπη του σακακιού,ξέρεις σε αυτή αριστερά του στέρνου
Μου 'χει σκιστεί λίγο η φόδρα,μα πάντα βρίσκω κάτι να δείξω
πάντα θα με χειροκροτήσει κάποιος.
Σαν θαυματοποιός.
Μία κλωστή πολύ λεπτή
ένα κουμπί για να κουμπώνω
και ένα μισό φιλί.
Αυτά τοποθέτησα πάνω στο χαρτί απόψε.
Και να εγώ πάντα εδώ να κάνω το θαύμα μου
και κάποιος άλλος να με χειροκροτεί από απέναντι.
Αυτά που λέω,δεν ακούγονται.
Αυτά που γράφω,γιατί να διαβάζονται;
Τι σημασία έχει τι πιστεύω εγώ;
Εγώ εδώ θα κάνω το θαύμα μου
και κάτι απέναντι ίσως με κάνει να το πιστέψω.

Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο.

">



Όποιος προβληματίστηκε ας μοιραστεί κάτι μαζί μας:)

Καταραμένοι Ποιητές της Πλατείας

Τι συμβαίνει στη ''Μύγα'' από 22 Φεβρουαρίου;;
Διάβασα,μου άρεσε και ενημερώνω!
Στο μαγαζί ''Μύγα'' (τι όνομα και αυτό;) στην περιοχή Ψυρρή (Μίκωνος 11 και Αισώπου) από τη Δευτέρα 22 και για όλες τις Δευτέρες του Μάρτη θα ανεβαίνει η παράσταση ''Καταραμένοι Ποιητές της Πλατείας''.
Τι είναι αυτό;
Μια αρκετά προσεγμένη ροκ παράσταση που θα συνδυάζει μουσική,ποιητικό λόγο και κάποια θα μπορούσαμε να πούμε θεατροποιημένα δρώμενα.Η παράσταση αυτή θα είναι αφιερωμένη,όπως άλλωστε το λέει και η ονομασία της,στους '' καταραμένους ποιητές'' της πλατείας Εξαρχείων( Νικόλας Άσιμος,Παύλος Σιδηρόπουλος,Κατερίνα Γώγου,Ναπολέων Λαπαθιώτης.)

Μια παρασταση που αναφέρεται στο λογοτεχνικο και καλλιτεχνικό εργο των τεσσάρων δημιουργών, στη ζωή και τα βιώματα τους, στη στάση ζωης και στον αγώνα τους, στις ιδέες και στα οράματα τους, καθως και στην ιδεολογία που, απο το μεσοπόλεμο μεχρι σημερα, αναπάραγεται στα Εξάρχεια, με επίκεντρο την πλατεια, και η οποια τροφοδοτεί τους αγωνες της νεολαίας, και οχι μονον, για την προάσπιση των πολιτικων και κοινωνικών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριων. 

Το κοινό που θα παρευρεθεί πρόκειται να αφουγκραστεί τους ήχους με  την καρδιά του,να προβληματιστεί,να ταξιδέψει,να οραματιστεί και να φορτιστεί με δημιουργική αισιοδοξία για το μέλλον.

Η έμπνευση, η ιδέα και το όραμα ειναι του Στέλιου Μόσχουρη.
H καλλιτεχνική επιμέλεια, το σενάριο, οι πρωτότυπες μουσικές και οι ενορχηστρωσεις ειναι του Γιάννη Λίνα.
Τις μουσικές και τα τραγούδια αποδιδουν ο Γιάννης Λίνας (κιθάρα,τραγούδι) και οι Σχοινοβάτες (Εύη Μαυρίδου πληκτρα-φωνητικα, Γιάννης Ζερβός κιθαρες, Πέτρος Βασιλειάδης μπασο, Μάρκος Ιωάννου τυμπανα)
Τα θεατροποιημένα δρώμενα ερμηνεύει η ηθοποιός Φένια Μάγιου.
Τον ποιητικό λόγο αποδίδει ο ποιητής Λίνος Ιωαννίδης.

Στις παραστάσεις συμμετέχουν συνήθως, ως καλεσμένοι, γνωστοί στο ευρύτερο κοινό καλλιτέχνες.
Η διάρκεια της παράστασης ειναι 2 ωρες και 40 λεπτα. 


">




">


">




">




">


Αξίζει να δείτε τα βιντεάκια.Είναι απ'την εκπομπή Πρωταγωνιστές που είχε αφιέρωμα στους ''καταραμένους ποιητές'',τους ποιητές αυτούς που δε φοβήθηκαν να τραντάξουν τον τόπο ολόκληρο με στιχάκια,με ένα μολύβι και ένα χαρτί,που δε φοβήθηκαν στιγμή να ''εκτεθούν'',να δώσουν στεγνά την υποκρισία και την ασχήμια που έβλεπαν γύρω τους.Αγωνίστηκαν με την ψυχή τους και αν κοιτάξεις καλά...ίσως να τους δεις να βολτάρουν ακόμα στην Πλατεία Εξαρχείων με στιχάκια γεμάτες τις τσέπες τους,με μια κιθάρα στην πλάτη,με ένα κεφάλι γεμάτο οράματα για κάτι καλύτερο!Διαχρονικά τα λόγια τους,τα έργα τους,οι μορφές τους!
Τα βιντεάκια επιλέχτηκαν με σκοπό να ενημερωθούν ακόμη και εκείνοι που δεν έτυχε να μάθουν για το μεγαλείο τους μέχρι και σήμερα!Μπορείτε να ''ψαχουλεύσετε'' το youtube για περισσότερα.
Εγώ θα είμαι εκεί.Εσύ;

Ποτέ δε σε είδα-Λένα Πλάτωνος

Και αυτό επειδή με αγγίζουν τόσο οι στίχοι όσο και η μουσική.Απ'τα αγαπημένα μου λοιπόν...δώστε σημασία στην κάθε λέξη:)


">

Τι είναι αυτό;

Όχι,πραγματικά πρόκειται για ένα βιντεάκι αγαπημένο,ένα ταινιάκι μικρού μήκους που το αγαπάω πολύ από ένα εξαιρετικό,προσγειωμένο παιδί με όμορφες ιδέες και δημιουργικότητα.Με συγκινεί κάθε φορά που το βλέπω και αισθάνομαι τυχερή που γνωρίζω και προσωπικά τον Κωνσταντίνο Πιλάβιο που σε συνεργασία με άλλους καταρτισμένους ανθρώπους φτιάχνουν τόσο όμορφα πράγματα.Εύχομαι λοιπόν καλή συνέχεια σε ό,τι κάνει :)

">

Μπορείτε να μοιραστείτε τις σκέψεις σας και τα συναισθήματα που σας προκαλεί:)

Εγώ πάντως μετά από κάθε φορά που το βλέπω μου έρχεται να πάω να κάνω μια αγκαλιά στους γονείς μου.

«Ο Μικρός Πρίγκιπας» στο Ψηφιακό Πλανητάριο

Σε ένα προσωπικό ταξίδι στη χαμένη παιδική αθωότητα, μας προσκαλεί ο «Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, το συμβολικό ταξίδι του οποίου ξετυλίγεται από αύριο για το κοινό στο θόλο του Νέου Ψηφιακού Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου, μέσα από τη νέα ψηφιακή παράσταση με τον ομώνυμο τίτλο.
Μισό και πλέον αιώνα μετά τη δημιουργία του παραμυθιού που έμελλε να συντροφεύσει τις προσωπικές αναζητήσεις τουλάχιστον 80 εκατομμυρίων παιδιών σε ολόκληρη τη Γη - όσα δηλαδή και τα αντίτυπα που έχουν πουληθεί μέχρι σήμερα - οι εικόνες και το κείμενο που χάρισε στην ανθρωπότητα ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, ζωντανεύουν σε μια ψηφιακή παράσταση που σέβεται και ακολουθεί πιστά το έργο του συγγραφέα.

Η ψηφιακή παράσταση «Ο Μικρός Πρίγκιπας», παραγωγή της ιαπωνικής εταιρίας GOTO, ολοκληρώθηκε το 2008. Μια ομάδα Ελλήνων ηθοποιών έχουν χαρίσει τις φωνές τους στην παράσταση, ο Σπύρος Παπαδόπουλος στο ρόλο του πιλότου, η Ξένια Καλογεροπούλου στο ρόλο της αλεπούς, η Ζέτα Μακρυπούλια ως τριαντάφυλλο, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ως φίδι, ο Βασίλης Καΐλας ως Γεωγράφος και η Ντορίνα Θεοχαρίδου στο ρόλο του Μικρού Πρίγκιπα.
Το βιντεοκλίπ του τραγουδιού «Ο Μικρός Πρίγκιπας», το οποίο, ενταγμένο στην ψηφιακή παράσταση, προβάλλεται επίσης στο θόλο, είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας του Μάριου Φραγκούλη, ο οποίος έγραψε την μουσική και τραγουδά, του Παρασκευά Καρασούλου, που έγραψε τους στίχους και του Παναγιώτη Σιμόπουλου, που το σκηνοθέτησε.

Ο Μικρός Πρίγκιπας» ζωντανεύει στο Νέο Ψηφιακό Πλανητάριο του Ιδρύματος Ευγενίδου, από τις 3 Φεβρουαρίου 2010

  

"Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μικρά φώτα. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον μπίζνεσμαν μου, ήταν από χρυσάφι. Μα όλα τούτα τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει...
Και αφού εγώ θα 'μαι σ' ένα απ' αυτά, κι αφού θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια. Θα έχεις εσύ αστέρια που ξέρουν να γελάνε!"

Αξίζει:)

Πηγή πληροφοριών: Η εφημερίδα ''Καθημερινή''

Ευχαριστήριο από καρδιάς.

''Σ'ευχαριστώ.Σ'ευχαριστώ που δεν καθυστερείς την άνοιξη και που τρυπώνεις απ'τα παντζούρια σαν ηλιαχτίδα.Σ'ευχαριστώ που απλώνεις το χέρι σου και που δε ζεις μόνος.Σ'ευχαριστώ που με υπολόγισες σ'αυτά τα απαραίτητα που ήθελες μαζί σου.Σ'ευχαριστώ που στάθηκες μέσα στη βροχή απλά για να με κοιτάζεις καθώς απομακρύνομαι και που με έκανες δική σου.Που δεν είμαι κτήμα σου,αλλά είμαι η γιορτή σου,το σινεμά την Κυριακή και η αγκαλιά το πρωί.Σ'ευχαριστώ που δεν ξέχασες το χαμογελό μου και το βλέμμα μου,που αναζητείς να βλέπεις το προσωπό μου με κάθε αφορμή.Σ'ευχαριστώ που δε με σκόρπιζεις στο αεράκι,στο δυνατό αέρα.Σ'ευχαριστώ και που με αγαπάς και που με φύλας κάτω απ'το μαξιλάρι σου για συντροφιά.Σ'ευχαριστώ που κράτησες τον καρπό μου για να μη φύγω και που μ'αγκαλιασες να μην κρυώσω.Σ'ευχαριστώ που δεν είμαι το σημαντικό ασήμαντο.Σ'ευχαριστώ που με κάνεις να τραγουδάω όταν σε σκέφτομαι.Σ'ευχαριστώ που δε με άλλαξες όταν σου δόθηκε η ευκαιρία και που φίλησες κάθε μου ρυτίδα,κάθε μου άσπρη τρίχα,κάθε ρωγμή και κάθε παραξενιά μου.Σ'ευχαριστώ που δε με άφησες ξοπίσω σου,όταν δεν μπορούσα να τρέξω και που έκανες υπομονή όταν έτρεχα πολύ.Σ'ευχαριστώ που μου'δωσες ευκαιρίες να σ'αγαπώ.Σ'ευχαριστώ που δεν μετάνιωσες γι'αυτο.Σ'ευχαριστώ που κόλλησες το σώμα σου στο δικό μου παρά τη ζέστη και που ανάσαινες εμένα.Σ'ευχαριστώ που καρτερούσες τον γυρισμό μου το μεσημέρι απ'τη δουλειά...''


Μου άρεσε.

You are not selfish,you are just a real big fish

You are the best,you think huh?
Though you are not selfish,you are just a real big fish
I never loved you,I was pretending
I was pretending.I am an actress and that?That was a film.
It was pretty boring,you know?Don't you?
I said ''oh ok,lets choose end of tape''.
Though you are not selfish,you are just a real big fish.
You made pop corn,I brought the cola,so?
You thought I loved you and that was the ideal scene.
Come on,you didn't know I am insane?
We saw the sun after the night many times.
We made plans.Ha ha ha.
I am an actress.Remember?That smile was fake.
Oh you are not so selfish,you are just a real big fish.
And then I cried,I got the oscar.
I said,I can't live without you.
It was dramatic,my heart is plastic.
That was a muppet show.
I forgot my name after that sleep on the sand
witness the sea.
But go away,I said ''end of tape''
I never loved you.I was pretending,I was pretending.
Somebody new colorizes my life and that is true.
You are not selfish,you are just a real big fish.
Now I'm clapping myself.I am an actress.Remember?
A really good actress.

(for a band )

Ίσως το χριστουγεννιάτικο πνεύμα βοηθήσει

Για όποιον ενδιεφέρεται  και θα βρίσκεται Αθήνα μετά τα Χριστούγεννα η Ελληνική Λέσχη Βιβλίου πραγματοποιεί κάθε χρόνο μια γιορτή για παιδιά που πάσχουν από ανίατες ασθένειες και που στεγάζονται σε ορφανοτροφία με σκοπό να νιώσουν και αυτά λίγο τη γλύκα των γιορτών.Ζητούνται λοιπόν ομαδάρχες για να μοιράσουν μελομακάρονα,κουραμπιέδες,να διαβάσουν παραμύθια και να μοιράσουν στα παιδιά βιβλιά που παρέχει δωρεάν η Λέσχη.Η γιορτή αυτή θα πραγματοποιηθεί στο Ψυχικό και εγώ θα πάω ως εθελόντρια.Όποιος ενδιαφέρεται ας με ενημερώσει με κάποιο σχόλιο.

Σε λίγες μέρες θα έχω και πληροφορίες σχετικά με την ώρα και την ακριβή ημερομηνία.
Αξίζει να βοηθήσουμε!

Περιπλάνηση στον Χολαργό

Σήμερα ήταν μια απ'τις μέρες που χάρηκα που δεν έχω αμάξι και που έχω την ευκαιρία να περιπλανιέμαι σε όμορφες γειτονιές.Προσέχω πολύ τις λεπτομέρειες και ίσως γι'αυτό ποτέ μια βόλτα δεν είναι μια απλή βόλτα.
Οι κάτοικοι των δήμων Παπάγου και Χολαργού είναι τυχεροί(το'χω πει και  το ξαναλέω).Πεζοδρόμια για βόλτα( οι άνθρωποι αν και αρκετά κοντά στο κέντρο ΕΧΟΥΝ ΧΩΡΟ),καταπράσινα πάρκα, μυστήρια ωραίες μονοκατοικίες(κι όμως υπάρχουν και θυμίζουν λίγο σκηνή από παλιές καλές ελληνικές ταινίες),σπίτια παλιά και νέα με κήπους,πορτοκαλιές ,λεμονιές,γιασεμιά και νυχτολούλουδα που σου σπάνε τη μύτη.Πολύ προχώ(ρημένα) νηπιαγωγεία,ωδεία,σχολές χορού.
Στο παρασύνθημα επειδή με τούτα και με 'κείνα ακόμα δεν έχω φάει.Καθώς περπατούσα πρός την οδό Μεσογείων άκουσα μια όμορφη μουσική από ένα μικρό περιποιημένο σπιτάκι.Κοντοστάθηκα ακριβώς μπροστά στην εξώπορτα και προσπάθησα να καταλάβω τι είναι ακριβώς και τι μου θυμίζει.Μια κοπέλα τραγουδούσε και  η μητέρα της(υποθέτω) έπαιζε στην κιθάρα το τραγούδι του Πασχαλίδη ''Σ'αγαπώ ακόμα''.Ε,αυτό ήταν συγκλονίστηκε το ΄΄είναι'' μου!Το'χα ξεχάσει αυτό το τραγούδι και μ'άρεσε που μια όμορφη φωνή μου το θύμισε και με έκανε να το τραγουδάω από μέσα μου κατά τη διάρκεια της επιστροφής στο σπίτι.
Απολαύστε το!!( δεν ξέρω τι έχω πάθει και όλο προτείνω τραγούδια τελευταία,αντί να κάτσω να γράψω κάτι της προκοπής,αλλά θα μου περάσει :p)



http://www.youtube.com/watch?v=1cyg4KMItig

Ας ξεκινήσω σήμερα με την ευχή της ΄΄καλημέρας΄΄.

Ένα τραγούδι που τραγουδάει ο πατέρας μου στο αμάξι και εγώ στο μπάνιο..ίσως και στο δρόμο καθώς είναι απ ' τα λίγα τραγούδια που κατάφερα να αποστηθίσω(έχω ένα θέμα με αυτό).Απολαύστε το και πείτε για αρχή ''καλημέρα'':)



http://www.youtube.com/watch?v=Py2134GgZr8

Κάτι όμορφο που θέλω να μοιραστώ...

http://www.youtube.com/watch?v=oru1aBxibVc

Ghost inside

 Ghost inside

Just like a ghost wandering
Just like a ghost ,speechless you sat next to me in the train
and then you followed me to the work.

I made you.You are my ghost.You are my fuckin ghost.

Yesterday I saw a nightmare and woke up terrified
and you whispered ''it's allright'', I felt welcome in an open hug and I cried.
You said ''it's allright'' I'll be here in the morning for you to fight.

I made you.You are my ghost.You are my fuckin ghost.

Just like a ghost you were there but you were not.Always invisible and always necessary
Just like a ghost you live inside me,neighbour to my heart
enemy of my mind.

I made you.You are my ghost.You are my fuckin ghost.

Another day I ran as fast as I could and you like a shadow hunt me
I hate the fact that I can not touch you.You see you are my ghost and I can't because of you.
Become real,I will reveal my secrets.I' m so miserable and the smile you loved doesn't exist.I don't blame you.

I made you.You are my ghost.You are my fuckin ghost.

I was there and trusted you.
You didn't missed me and started the rain
You didn't missed me and I started to fade
just like the colours of the horizon before the night.
But we were there having fun.Now I am just a ghost.I am just a ghost.

I made you.You are my ghost.You are my fucking love.

And now tired.Oh so tired I decided to lay down
and you tried to find me because you felt so empty in the darkness
remember?


You made me.I am the ghost and you said ''Disappear!Still here?''
Nothing else could be the same,you know?You know.
I am a ghost inside you.

Σταυριέλα





''Για όσα φαντάσματα κατοικούν μέσα μας .
Για ότι παλιό ή νέο μας στοιχιώσει.
Για ότι μας τρομάξει και μετά μας κρατήσει συντροφιά.
Για τα όμορφα που εκτιμήσαμε και συντηρήσαμε όπως τους έπρεπε.
Για τα όμορφα που διακόψαμε.
Για τα άσχημα που διορθώσαμε.
Για τα άσχημα που δεν συγχωρήσαμε
Για όσους σημαντικούς ορίσαμε και κοντά κρατήσαμε
Για όσους φυλάξαμε και απορριψαμε.
Για ότι θυμόμαστε και ότι ξεχάσαμε.
Για τα πολύτιμα για τα όποια παλέψαμε
και για τα αδιάφορα που προσπεράσαμε και που ποτέ δεν ξαναγυρίσαμε.'' (από μια συμφοιτήτρια που γέμισε την ώρα της φιλοσοφώντας, Ελένη)